Heel lang moest ik wachten totdat ik mijn volgeladen karretje met levensmiddelen op de band voor de kassa kon zetten. De jonge vrouw achter de kassa werkte nog niet zo snel. Ik had haar nog niet eerder hier bij de A.H. gezien. Haar blonde haar speelde met het blauwe kraagje van haar witte jas wanneer zij de artikelen opnam en de daarbij behorende prijs in het telapparaat van de kassa invoerde. Ze keek ongewoon vrolijk en haar slanke vingers rolde werktuigelijk een aantal spaarzegels in een rolletje en gaf het tezamen met het wisselgeld en de kassabon aan de klant,die snel z’n betaalde boodschappen in een tas propte. Prettig weekend hoorde ik haar zeggen,eens gelijks hoorde ik een wat bejaarde stem terug zeggen. De stem van het meisje kwam mij bekend voor. Het leek wel op die van Kunnie het meisje dat ik op de lagere school bewonderde om haar lange blonde haren en blauwe,stralende ogen. Een heimelijke liefde van een ontluikende puber,die nog niets wist van het komende leven en toen nog verdwaalde in verliefde gedachten. Toen ik naar de middelbare school ging,raakte ik haar uit het zicht,maar hoorde later dat ze fotomodel was geworden. Ik had haar eens in een tijdschrift zien staan met een lange zwarte jurk aan,waarschijnlijk als mannequin voor een show van nieuw ontworpen avondkleding. Ik toverde het beeld van die foto tevoorschijn en keek in gedachte naar dat beeld en toen naar het levende beeld achter de kassa. Ja,ze was het echt Kunnie het fotomodel met wie ik op de lagere school samen in de klas had gezeten. Wat zou ze hier nu doen in plaats van te schitteren in Milaan of Parijs. Alleen ben ik nu bijna veertig en dit meisje was amper twintig. Maar dat gezicht herkende ik zo goed. Ik corrigeerde mezelf en dacht dat de toevallige gelijkenis zou kunnen berusten op de jongensachtige verliefdheid,die je ook als man van bijna veertig plotseling kan overkomen. Ik plaatste de levensmiddelen uit mijn uitpuilende kar op de schokkende band. De flessen en zware stuff vooraan en de lichtere dingen achteraan. Net toen de klant voor mij aan het afrekenen was,riep een stem door de winkel luidspreker:Groep twee theepauze,Ellie,Kunnie,Patty en Elza. Mijn eigen Kunnie stond op en werd vervangen door een kort geknipte zwartharige met een gezicht vol acne. Teleurgesteld zette ik mijn boodschappen na het afrekenen terug in het karretje en wandelde naar het parkeerterrein. Ik deed de achterklep van mijn auto omhoog en hevelde mijn spullen over in de laadruimte. Regelmatig keek ik bij de supermarkt naar binnen of ik Kunnie zag zitten,maar helaas niets van haar. Na zo’n drie maanden trok ik de stoute schoenen aan en vroeg een meisje aan de kassa of zij Kunnie kende. Ja,er heeft hier een Kunnie kortdurend gewerkt,maar die is fotomodel geworden. Ja,net als haar moeder zei ik. Wat zegt u? Prettig weekend zei ik. Eens gelijks zei ze terug.
J.J.v.Verre. 1988.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten