zondag 1 februari 2009
Tentamen
Hij die nu in de spiegel kijkt is niet de persoon met de overwinningsroes van de vorige nacht. Toen was ik betrokken bij al het gebeuren. Althans in het café en de directe omgeving ervan.
Nu heb ik al meer dan een halve dag gemist.Wanneer ik naar buiten stap is alles anders. Nu ik nauwkeurig naar mijn evenbeeld staar voel ik mijn gedachten afglijden naar het dwangmatig en gejaagd leefpatroon waarin ik me als mens probeer te handhaven.
Een besluiteloze toekomst en een vaag beneveld verleden.
Een gemoedstoestand die zich in verwarring verstopt heeft.
Ik denk aan gisteravond en schuif gapend de gordijnen opzij om de vreemde, zich voortsleurende dag binnen te laten.
Verdwaasd staar ik naar buiten en denk aan de mensen die nu telefoneren, typen of gebogen zitten over gecompliceerde rapporten.
Misschien zal een stevige douche mijn lichaam en geest weer verzoenen. Weggelopen uit mijn laatste droom slenter ik naar de douchecel. Hopende dat het water warm wordt en dat de boiler niet is misbruikt door andere langslapers. Het leven in een studentenhuis heeft mooie en vervelende kanten. Nu het douchewater koud blijft weet ik zeker dat ik de langst slapende paljas ben die de verstopte ochtend in de middag ontwaar. Een handvol water over mijn gezicht moet de sporen van de vorige bezigheden verbloemen en de indruk geven van een frisse intellectuele gestalte. Nadat mijn tanden minuten lang gepoetst zijn met supercool minttandpasta en mijn keel veelvuldig met gorgelen is verfrist, durf ik weer in de spiegel te kijken.
Redelijk tevreden met deze nieuwe aanblik, kleed ik me aan en daarna weer snel uit, omdat ik me realiseer wat voor een dag het vandaag is. Tentamendag vereist een overhemd met stropdas, een nette broek met een jasje en niet te vergeten gepoetste schoenen. Voor het laatste onderdeel was te weinig tijd of het zou in wedijvering met een snelle beschuit moeten gebeuren.
Haar gekamd, jas aan, collegekaart en een pen bij de hand.
De voordeur dicht getrokken en opeens het besef waar was het tentamen alweer? In het gebouw van Zoölogie of in de Uithof? Weer naar binnen, maar helaas geen huissleutel op zak. Aanbellen, doch geen reactie. Is iedereen weg?
Nogmaals bellen, een raam gaat langzaam open en een gordijn wordt opzij geschoven. De contouren van een bekend verslapen gezicht van een studiegenoot geeft mijn hoop om niet te laat te komen nieuwe impulsen. Dan was ik toch niet de langst slapende deze dag.
De voordeur gaat langzaam open en mijn eerdere vraag wordt direct beantwoord. Het tentamen is op de Uithof, neem mijn fiets maar, want vannacht was jouw band lek. Ik ga niet, want ik voel me niet geheel in orde.
Wat een gelukje na die stortvloed van pech. Fietsend en fluitend op weg naar mijn tentamen.
J.J.v.Verre 1969.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten