De korst is sterk genoeg om de wond te beletten te huilen.
De klokken die in de duinen het noodlot nabootsen, zijn de cesuren van traditionele bezinning, die de gevallenen van de nationale feestdag scheiden.
Gillende kleren die van de berg af kwamen rollen.
Zwaaiend met hun vlaggen en paniekzaaiend met het huilende gejoel van de strijdkreet.
Vermoeide vlaggen, balend van al die verjaardagen, waren nu het teken van de victorie.
Hun feestelijk karakter had plaats gemaakt voor het bloeddorstig doorstoten van de eerste linies.
Op kerken en huizen kwamen ze te hangen, wapperend in het nieuwe leven onder de bezetter of bevrijder.
Vandaag zie ik de vlaggen als feestelijke versiering van de stad.
Er is kermis en vuurwerk, maar geen overwinning meer.
De overwinning die de strijd en de doden moet vergeten als een vlag die een doodskist bedekt.
Die overwinning is aan de overwonnenen, die hun leven gaven in ruil voor het vuurwerk.
J.J.v.Verre 1967.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten