Bevrijding

De korst is sterk genoeg om de wond te beletten te huilen.
De klokken die in de duinen het noodlot nabootsen, zijn de cesuren van traditionele bezinning, die de gevallenen van de nationale feestdag scheiden.
Gillende kleren die van de berg af kwamen rollen.
Zwaaiend met hun vlaggen en paniekzaaiend met het huilende gejoel van de strijdkreet.
Vermoeide vlaggen, balend van al die verjaardagen, waren nu het teken van de victorie.
Hun feestelijk karakter had plaats gemaakt voor het bloeddorstig doorstoten van de eerste linies.
Op kerken en huizen kwamen ze te hangen, wapperend in het nieuwe leven onder de bezetter of bevrijder.
Vandaag zie ik de vlaggen als feestelijke versiering van de stad.
Er is kermis en vuurwerk, maar geen overwinning meer.
De overwinning die de strijd en de doden moet vergeten als een vlag die een doodskist bedekt.
Die overwinning is aan de overwonnenen, die hun leven gaven in ruil voor het vuurwerk.

J.J.v.Verre 1967.

Strand

De stilte om mij heen gaf me een rustig gevoel van binnen.De wereld was alleen voor mij.De voetstappen van niemand gaven de golven uit de zee de macht om het leven uit te wissen.
Het water op het nieuwe strand en het vroege zonlicht blinkend op het zilte zand.
Dit waren de aantrekkelijke natuurverschijnselen op deze vroege ochtend.
De meeuwen in de lucht, schreeuwend in hun duikende vlucht.
Zij verjoegen de huilende afnemende wind die nog met kracht het losse zand langs de duinenrij blies.De schildwachten van onze kust, die met fiere trots hun massieve lichamenmet blonde kruinen inzetten om ons menselijk leven te behoeden.
Ik leunde tegen de wind en wachtte.
De zee was nog tamelijk woest en had de vloedlijn afgelopen nacht tot vlak bij de eerste begroeiing gebracht.
Ik liep langs het zwarte spoor en speurde tussen de aangespoelde schelpen naar onbekende contouren die de zee had moeten prijs geven.
De schelpen die het zand herbergde en verzwaard waren ontkomen aan de verzwelgende lust van de immer hongerige zee.Ze lagen daar in rijen opgeworpen.
Als een komeet met een sliert zand dat op de wind was heroverd.Het witte schuim dat eens de voortrollende golvenvloed als eerste regiment stoottroepen vooraf was gegaan.
Een zwarte restant van een eend was ook in het donkere spoor blijven steken.
Zijn dood was door een stookolie product onnodig versneld.Zijn ogen waren door andere gevederde vrienden verwijderd.
Het beest kon zich als slachtoffer onmogelijk trots voelen tussen die verzande weekdieren.Het schone hout lag te wachten totdat de eerste strandjutters kwamen en met hun paarden en wagens de bruikbare planken wegsleepten.
Ik keek naar een deel van een kist waarop Chinese lettertekens stonden.
Ik vroeg me af waar die kist vandaan was gekomen en wat er zich in had bevonden.
Het enige leesbare was: Hongkong PG-S35 en die informatie was te gering om mij te beletten het verhaal van die kist zelf te verzinnen.

J.J.v.Verre 1976.

Tentamen

Hij die nu in de spiegel kijkt is niet de persoon met de overwinningsroes van de vorige nacht. Toen was ik betrokken bij al het gebeuren. Althans in het café en de directe omgeving ervan.
Nu heb ik al meer dan een halve dag gemist.Wanneer ik naar buiten stap is alles anders. Nu ik nauwkeurig naar mijn evenbeeld staar voel ik mijn gedachten afglijden naar het dwangmatig en gejaagd leefpatroon waarin ik me als mens probeer te handhaven.
Een besluiteloze toekomst en een vaag beneveld verleden.
Een gemoedstoestand die zich in verwarring verstopt heeft.
Ik denk aan gisteravond en schuif gapend de gordijnen opzij om de vreemde, zich voortsleurende dag binnen te laten.
Verdwaasd staar ik naar buiten en denk aan de mensen die nu telefoneren, typen of gebogen zitten over gecompliceerde rapporten.
Misschien zal een stevige douche mijn lichaam en geest weer verzoenen. Weggelopen uit mijn laatste droom slenter ik naar de douchecel. Hopende dat het water warm wordt en dat de boiler niet is misbruikt door andere langslapers. Het leven in een studentenhuis heeft mooie en vervelende kanten. Nu het douchewater koud blijft weet ik zeker dat ik de langst slapende paljas ben die de verstopte ochtend in de middag ontwaar. Een handvol water over mijn gezicht moet de sporen van de vorige bezigheden verbloemen en de indruk geven van een frisse intellectuele gestalte. Nadat mijn tanden minuten lang gepoetst zijn met supercool minttandpasta en mijn keel veelvuldig met gorgelen is verfrist, durf ik weer in de spiegel te kijken.
Redelijk tevreden met deze nieuwe aanblik, kleed ik me aan en daarna weer snel uit, omdat ik me realiseer wat voor een dag het vandaag is. Tentamendag vereist een overhemd met stropdas, een nette broek met een jasje en niet te vergeten gepoetste schoenen. Voor het laatste onderdeel was te weinig tijd of het zou in wedijvering met een snelle beschuit moeten gebeuren.
Haar gekamd, jas aan, collegekaart en een pen bij de hand.
De voordeur dicht getrokken en opeens het besef waar was het tentamen alweer? In het gebouw van Zoölogie of in de Uithof? Weer naar binnen, maar helaas geen huissleutel op zak. Aanbellen, doch geen reactie. Is iedereen weg?
Nogmaals bellen, een raam gaat langzaam open en een gordijn wordt opzij geschoven. De contouren van een bekend verslapen gezicht van een studiegenoot geeft mijn hoop om niet te laat te komen nieuwe impulsen. Dan was ik toch niet de langst slapende deze dag.
De voordeur gaat langzaam open en mijn eerdere vraag wordt direct beantwoord. Het tentamen is op de Uithof, neem mijn fiets maar, want vannacht was jouw band lek. Ik ga niet, want ik voel me niet geheel in orde.
Wat een gelukje na die stortvloed van pech. Fietsend en fluitend op weg naar mijn tentamen.

J.J.v.Verre 1969.

Helena

Ik zag haar achter twee schouders,in de hoek van de discotheek. Alleen een brandende sigaret in de duisternis. De rode punt dat was zij, verhuld in nevelen van rook.
Toen de eerste soul platen het geluid over de dansvloer verspreidde en de licht effecten hun werk begonnen te doen werd de donkerheid verdreven. De lichtgevende punt van haar sigaret maakte plaats voor een gedaante, welke later mijn hart zou veroveren.
Ik wachtte 2 nummers en liep in haar richting. Aarzelend maar toch ten doel om haar ten dans te vragen. Ik vroeg haar in het Frans of ze met me wilde dansen. En zij, ze stond op en antwoordde: ni-comprendre en liep door naar de dansvloer.
Na het opzwepende ritme van de soul muziek werd mijn schroom wat minder en vroeg ik haar opnieuw in het Frans waar ze vandaan kwam. Ze begreep me en sprak in het Frans terug. Lange zinnen met een lieve stem en ik keek alleen naar haar mooie mond.
Maar aangezien de muziek te luid was kon ik vrijwel niets verstaan. Na enkele nummers met haar gedanst te hebben, waarbij ik me behoorlijk uitsloofde, kreeg ik het behoorlijk warm en stelde voor om even te gaan zitten en wat te drinken.
Toen ik naast haar zat waar eens de rode punt in het duister had gezeten, begonnen we een geanimeerd gesprek. Ze vertelde mij dat ze Helena heette en in Barcelona studeerde. Psychologie, had net haar eerste jaar afgerond en wilde graag in de zomervakantie naar Amsterdam.
Ze rookte eigenlijk niet, maar voelde zich wat meer relaxed met een sigaret. Ik vertelde wat over mijzelf, dat ik in Utrecht studeerde en nu hier in San Feliu een kamer had gehuurd om me voor te bereiden op een her tentamen.
Zij was hier met haar ouders die een appartement in Playa de Aro hadden.
Ik vertelde haar dat ik het betreurde geen Spaans te spreken.
En toen even later de muziek wat rustiger werd danste we enkele minuten dicht tegen elkaar.
Toen de muziek stopte klemde zij zich tegen me aan en kuste me op mijmond.
Ik schrok want ik had die avond een knoflookrijke maaltijd genoten.
Een Spaans meisje zal dat waarschijnlijk niet als vies ervaren. Ik beantwoordde die kus met al het vuur dat in me zat en eigenlijk al veel te lang opgesloten had gezeten sinds ik hier in Spanje was.
Ik had iemand gevonden waar ik op het eerste gezicht verliefd was geworden.
Van een lichtend puntje in het donker tot een tastbaar en heerlijk warm aanvoelend mooi vrouwelichaam.
En zij vertelde me dat ze me ook lief vond, maar dat ze de volgende dag weer terug moest naar Barcelona.
Ik stelde haar voor om naar buiten te gaan en een stukje langs het strand te gaan wandelen.
Helaas was degene die haar ophaalde uit de rokerige dancing al binnengekomen en een veel te kort afscheid volgde.
Ik zag hoe mijn Helena met een lange grijsharige man uit mijn gezichtsveld, maar niet uit mijn gedachten verdween.
Nog jaren heb ik gezocht naar die Helena, maar helaas nooit gevonden.
Wel heb ik andere psychologiestudentes ontmoet, waarbij me vaak het vreemde gevoel bekroop dat die gesprekken meer in het kader stonden als een soort van practicum, dan het soft erotische contact dat ik ambieerde.
Wijsheid en verliefdheid zijn twee belangrijke grootheden in het leven van de mens, maar een gelijktijdig samenzijn is niet de gelukkigste optie.
Achteraf had ik mijn Helena in Griekenland moeten ontmoeten en had ik haar meteen moeten schaken voordat die vader de dancing binnen kwam.
Misschien is het maar goed dat het zo is afgelopen, want mijn huidige liefdesgeluk laat weinig te wensen over.

J.J.v.Verre 1971.