Liefdevlaag.

Storm,  wind noch regen hield me tegen om jou te bezoeken. Met mijn fiets zeven kilometers trappen om de godin van mijn dromen te zien en te denken dat jij er even voor mij alleen was. Je stem te horen en me te laten betoveren door je twinkelende ogen met  je sprankelende lach.  Een schoolboek te lenen dat rook naar jouw au de toilette en dan de volgende dag op school het opzichtig terug geven in het bijzijn van mijn vrienden. Ik was toen zo verliefd op je dat mijn geest was verlamd, de pijn van slechte cijfers werd verdoofd en mijn denken gefixeerd bleef op jouw naam en het enige dat ik in mijn schoolagenda schreef waren rode hartjes met jouw initialen, waarin ik mijn liefde projecteerde. Het overweldigde mij zo, dat ik een slaaf werd van mijn verliefdheid, een slachtoffer van hormonale agressie. Ik schreef je gedichten die ik weer verfrommelde, omdat het niet lukte om mijn overweldigende gevoelens in zinnen van  woorden  vast te leggen. Mijn gevoelens dansten onder een heldere sterrenhemel in het schijnsel van de gouden maan, wachtend totdat de maangodin zou aarden in de illusie van mijn verlangens. Nachten dat ik met mijn hoofdkussen lag te vrijen als surrogaat voor jouw afwezigheid. Het werd een pijnlijke obsessie, welke zich ontlaadde tijdens een werkweek in Egmond aan Zee.

Je kwam naast me zitten in de bus en gaf me jouw college shawl  in ruil voor de mijne. Wat een erotisch moment . Jouw shawl met die heerlijke lucht om mijn hals en een stukje van mijn kleding die nu aan jou toebehoorde. Het leven was prachtig en het verlangen naar nog mooiere dingen werd sterker. Die shawl waarin met droomletters  jouw naam stond vermeld: M.v.H. De letters die ik verafgoodde en vele malen in bomen had gekerfd en met rode harten in mijn schoolagenda  had versierd. Ik voelde me beresterk  en oppermachtig,  zoals Julius Caesar zich tijdens  zijn intocht in Rome gevoeld moet hebben. Ik ging me hierdoor wat arrogant gedragen, wat door Marijke niet op prijs werd gesteld. De eerste avond wandelden we hand in hand langs het strand en zoende elkaar voor het eerst. Ik vond het opeens zo heel gewoon dat haar ietwat  onhebbelijke gedragingen een steeds  sterkere invloed op mij begonnen  uit te oefenen, sterker  dan de betovering van verliefdheid. Op de tweede dag van de werkweek doofde de wind het vuur van heftig verlangen en vroeg ze haar shawl weer terug met het excuus dat die van mij niet warm genoeg was. Het verbaasde mij dat het geen pijn deed. Ik was onoverwinnelijk geworden en deze liefdevlaag was over.

Verwaaid door de kracht van de wind, die mijn hoofd had leeggemaakt van verstikkende emoties. Mijn ego was opgepoetst door deze ervaring en ik voelde me bevrijd van de dwangmatige passie en verstikkende verliefdheid.

Later kreeg ik van een klasgenoot een foto waarop ik met haar shawl om naast Marijke in de bus zat. Ik kijk nog weleens naar die foto en denk dan aan de liefde en verliefd zijn, een heerlijke emotie om altijd te koesteren.

     J.J.v.Verre.