Schoonheid.

                                 

De mystiek van schoonheid is niet de schoonheid zelf maar de bewustwording van de beleving ervan. De twinkeling in je ogen weerspiegelde onze liefde  in mijn herinnering en tijd en ruimte waren bijna samengekomen  op het punt van ons afscheid. Nu zou ik je weer gaan ontmoeten veertig jaar na dato. Ik voelde mij onzeker en geremd. Alsof ik het meisje voor het eerst  ging vragen om met me mee uit te gaan en bang was dat ze nee zou zeggen. Het was nog stil op de boulevard en krijsende meeuwen deden me denken aan onze wandelingen over het strand en door de duinen. De lucht was grijs en een harde zeewind blies een zilte kou in mijn gelaat. Onze levens hadden zich als kruisende lijnen gedragen en de divergerende afstand was constant toegenomen. Tot het  moment dat ik een artikel in een tijdschrift las en jouw foto met bekende voornaam en onbekende achternaam mijn aandacht trok. Je woonde nog steeds in Australië, het land waar je na onze studie naar toe bent gegaan om te werken bij artsen zonder grenzen. Dat was al heel vroeg  jouw grote ideaal en ik wist  hoe jij jezelf daar zag functioneren,  door  al onze indringende  gesprekken tijdens  lange wandelingen hier in de buurt. Ik was teleurgesteld toen je vertrok en heb nooit echte moeite gedaan om je adres te achterhalen. Ook jij hebt niets meer van je laten horen, voordat ik via de redactie van het tijdschrift jouw adres had achterhaald. Ik schreef je een brief waarin ik vertelde hoe mijn leven was gelopen en kort daarna kreeg ik een brief terug, waarin je schreef dat je binnenkort naar Nederland zou komen in verband met de ziekte van je broer.

Het was een troosteloze ochtend op een stille boulevard in Scheveningen. Ik voelde me gespannen, was benieuwd naar de ontmoeting, maar ook angstig dat de hernieuwde kennismaking teleur zou stellen. Ik ging langzamer lopen in de richting van het afgesproken punt en probeerde me het gezicht te herinneren, het gezicht met die twinkelende ogen. Ik dacht na over die ogen. Misschien waren ze wel verweerd door het zand, de zon en de stress, misschien zijn de lenzen wel  vervangen door kunststof. Hoe zou ik dan die speciale twinkeling kunnen herkennen? Ik dacht na over vroeger. Wie was ik eigenlijk zelf  toen ik haar leerde kennen?  Weet ik zelf nog wel wie ik was?  Weet ik nog wel hoe ik dacht en wat ik toen eigenlijk wilde?  Ik beschouwde mezelf als een fantoom die over de boulevard wandelde. Een wezen die zich opmaakte om met zichzelf kennis te gaan maken. Kennis maken met degene die je veertig jaar geleden was. Ik raakte verstrikt in mijn eigen gedachten.

Toen hoorde ik een bekende stem mijn naam roepen, versterkt door  de harde zeewind die in mijn richting blies.  Haar gezicht kwam langzaam dichterbij, maar die twinkeling in haar ogen was het mooiste dat er bestond. Ik wist meteen weer wie ik was en waarom ik opzoek was naar haar schoonheid, de beleving waarmee mijn bewustzijn voor eeuwig was verbonden. 

     J.J.v.Verre.