Apekool.

  -------------  Plaatje overgenomen uit: Joep Zander weblog. ---------------http://joepzander.worldpress.com                                        

Nutteloze dingen kocht ik uit verveling. Niets bezielde mij nog. Geen dag was anders dan de vorige dagen en geen dag  zou in de nabije toekomst verschillen met het verleden. De tijd kroop als een slak voorbij en stond vrijwel stil bij de pijnlijkste momenten. Onophoudelijk herrie in mijn hoofd, fluisterende stemmen, gesuis in mijn oren en een kloppend gevoel in mijn slapen. Ook dat eeuwige gestommel van de bovenburen was hinderlijk. De vochtige kilte van mijn woonruimte maakte mij ongezonder nadat ze het gas en de elektriciteit hadden afgesloten. Ik had de laatste jaren geen rekeningen meer betaald. Ze lagen nog allemaal in een uitpuilende brievenbus. Er werd regelmatig bij mij aangebeld, maar ik deed nooit open. Ik ga eenmaal per week naar de supermarkt en koop dan voor de hele week eten voor de poes en mij. En soms koop ik onzinnige dingen uit balorigheid. Zoals een Boeddhabeeld met een gekleurd fonteintje in zijn schoot . Leuk in de winkel, maar kil als je geen stroom thuis hebt. Ik voel me vergeten in deze hectische wereld. Alles wat vroeger leuk en opwindend was heeft zijn bekoring verloren en voelt nu vlak en liefdeloos. Ik ben een mens tussen de anderen, een eenling in de massa , een ongewone bewoner van een vrijwel onbewoonbare  kamer in  niemandsland.

De tijd tikt langzaam weg, weer een dag die niet voorbij wil gaan. Ik luister niet meer naar mijn eigen woorden, ze hebben geen betekenis meer en maken me alleen maar moe.Het klinkt allemaal als dwaze onzin, als bedrieglijke zotternij,  ja als apekool. Er zit apekool in mijn hoofd en zo kan ik niet meer verder. Ik probeer nog een keer  na te denken, maar ik weet niet meer wie ik ben en ook niet meer wie die aap was die net verdween voordat hij verscheen. Ik ga liggen op een zacht kussen en sluit mijn ogen en wacht op niets.

  J.J.v.Verre.