Mijn brein zit vol met imaginaire guldens, die mijn fantasie voeden. De weldoener, de wereldreiziger, maar ook de bezitter van een prachtig huis aan de Cote d’Azur. Het huis op 550 meter hoogte in de heuvels van Cabris met een prachtig uitzicht op zee. Een panoramisch vergezicht van Cape Ferrat tot St.Tropez en bij helder weer zijn de contouren van Corsica soms zichtbaar. Een droomhuis met een verwarmd zwembad en een schitterende tuin met enkele terrassen en een klein open prieeltje met zicht op de Middellandse Zee. Op dit prachtige plekje wil ik gaan schrijven en laat regelmatig mijn ogen glijden naar de prachtige omgeving en de adembenemende schoonheid van deze onwerkelijke werkelijkheid. Dit stukje van Frankrijk werkt zo inspirerend dat een korte vakantie van twee weken misschien al voldoende zou kunnen zijn om de sfeer van de omgeving met mijn zintuigen op te snuiven en in mijn geest voor langere tijd vast te leggen. Ik weet dat als ik hier langer zou kunnen blijven de mooiste verhalen uit mijn pen zouden stromen. Ik zou kunnen zwerven langs de heuvels en de grillige rotsenkust en grotten willen ontdekken. Ik zou als een vogel willen vliegen in de reine lucht en speuren langs de heuvels en dalen naar de rijkdom der natuur. In duikende vluchten afdalen naar de blauwgroene zee en dan het zilte nat van de spetterende golven willen proeven. Het zachte licht van de vroege ochtend en het verloren gaande licht van de zonsondergang zouden mij dwingen om mij niet te verplaatsen, maar alleen te kijken naar het steeds veranderende schouwspel.De nachtelijke sterrenhemel met al die lichtjes, ik zou ze willen kennen, de planeten en de sterrenbeelden. Ik zou de andere jaargetijden willen meemaken, de najaarsstormen en het uitlopen van de bomen in het vroege voorjaar.
Dit stukje paradijs op aarde is alles in de ultieme grootsheid van de illusoire werkelijkheid en weerspiegelt de ziel van de oneindigheid, in het allerkleinste en tederst stukje geluk. Het is de plek waar sterven en geboren worden elkaar kruizen in een dialoog met ons denken en het weten zich conformeert aan plaats en tijd in deze te korte eeuwigheid. Het ijle geluid van de zomerse blijheid maakte mijn hoofd lichter en mijn ogen zwaarder. Het bewustzijn verpakt zich in haar slapende gedaante en wacht op een droom.
De prachtige vogelgeluiden worden overstemd door gegil in het zwembad en vrijwel tegelijkertijd het akelige geluid van een motormaaier. De rust in mijn hoofd is verdwenen en leg mijn pen neer op een nog onbeschreven, wit vel. De vele gedachten die door mijn hoofd zijn gevlogen hebben mijn vingers niet bewogen en nog geen letter toevertrouwd aan de maagdelijkheid van het papier. Ik sta op en loop wat stijf naar mijn kinderen toe die in het zwembad spelen. Het kleine opblaasbadje van Blokker. Ze hebben het grootste plezier in ons Drentse tuintje.Vaarwel Frankrijk. Partir, cést mourir un peu. Misschien dat ik later ooit zo’n huis voor een weekje kan huren en schriften vol kan schrijven met het mooiste proza. Aan de fantasie zal het niet liggen, aan het geld misschien wel.
J.J.v.Verre/1995.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten