Persoonlijke eenzaamheid is sterker dan de fantasierijke gedachtewereld van je brein, als de trein het station vergeet. Wachtende mensen die afwisselend op een van hun beide benen steunen en zodoende langzaam lopend stil blijven staan. Werktuigelijk de krant van de ene naar de andere zijde van de voorpagina draaiend zonder te weten wat de kop van de krant exact vermeldt. Kuchend op het kille sombere perron.
De gastarbeiders die leunend op hun bezems emmers met water verslepen.
De ptt-mensen die de laatste buslichting gesorteerd hebben en met hun verradelijk sluipende electrische karretjes het perron onveilig maken.
Vrijende mensen voor wie de vertraagde trein een uitstel van afscheid betekent.
En ik die verveeld een steentje tussen de rails schop, ik loop langs de donkere boekenstalletjes en kijk naar de titels die in het duister verscholen liggen. Ik zocht naar een naam tussen de “eenzame nacht” en de “liefdesmachine”, maar vond alleen een herinnering aan haar, door te luisteren naar de erotische conversatie die de boeken met elkaar voerden.
Ik dacht na over wat ze elkaar vertelden maar voelde tegelijkertijd dat het kennen van de taal der liefde niets met techniek te maken heeft.
Het kennen van de vele technieken rond sexuele bevrediging kan het dromen over verliefdheid verhinderen.
Veel verliefde mensen zijn hierdoor afhankelijker van wat de boeken over de liefde zeggen dan van hun eigen intuïtief liefhebben.
Ik sloot mijn ogen om niet meer te kunnen horen wat de titels vertelden. Toen hoorde ik de trein aankomen en liep met knipperende ogen in de richting van de wachtende mede instappers.
Met toenemende verbazing staarde ik om me heen, bemerkte dat mijn medereizigers waren verdwenen en dat de trein de verkeerde richting op reed.
Ja, de fantasierijke gedachtewereld van je brein is toch sterker dan de persoonlijke eenzaamheid, als je de trein en het station vergeet.
J.J.v.Verre/1969
Geen opmerkingen:
Een reactie posten