Ik weet niet exact meer hoe oud ik werd,vier of vijf jaar toen ik het mooiste cadeau uit mijn jeugd kreeg,een rode brandweerauto.Die ochtend op drie oktober zal ik nooit vergeten evenals die mooie auto. Een week tevoren was ik met mijn moeder naar het speelgoed paradijs in Hilversum geweest en had hem zien staan in de etalage.Het was met name de overweldigende kleur rood die mijn hoofd deed duizelen en ik wist meteen dat er maar een verjaardagscadeau bestond en dat was die rode glimmende wagen.Een betoverend mooie auto met brandweermannen die eruit genomen konden worden,met ladders die er afgehaald konden worden en slangen die je kon afrollen.Het mooiste was de sirene op het dak die in werking kwam als je met de auto ging rijden. Mijn moeder zei tegen mij: Jan Jaap die auto kost veel te veel centjes,ik denk dat je iets anders voor je verjaardag moet bedenken. Maar ik wilde niets anders en ik kon die prachtige wagen niet uit mijn hoofd zetten.
Toen ik op mijn geboortedag het grote pak zag wist ik meteen wat erin zat en werd meteen ietwat nerveus blij,want hoe hadden mijn ouders dat dure ding kunnen betalen? Wat een schitterend cadeau.Vol trots toonde ik mijn auto aan vriendjes en ooms en tantes die op bezoek kwamen.De volgende dag kon ik er pas echt mee spelen en dat deed ik met veel kinderlijke fantasie. Ik reed met mijn sirene op het dak van de ene naar de andere brand. Een week later kwam er een echte ladderwagen bij onze buren langs om hun poes uit de boom te halen Ik liep met mijn rode wagen naar buiten en liet hem aan de echte brandweermannen zien. Ze vonden mijn auto heel mooi. Ik had de ladders van het dak gehaald maar helaas te weinig lengte om in het echt mee te helpen.De zwart geklede mannen stonden te lachen en wezen naar mijn ladder en daarna in de richting van de boom,waar de poes luid zat te mekkeren.Hun ladders werden uitgeschoven en de poes werd bevrijd.Daarna reed de brandweerwagen weer weg. Ik wist het toen zeker,ik wilde later brandweerman worden.De auto kreeg een ere plaats op mijn slaapkamer en elke avond voor ik ging slapen bracht ik de auto in zijn oorspronkelijke staat terug zoals die uit de verpakking op mijn verjaardag was gekomen en de brandweer mannen legde ik naast mijn lievelingsbeer in een zelfgemaakt bedje. Deze periode uit mijn jeugd ervaar ik nog steeds als iets bijzonders.Het valt dan ook best te begrijpen dat er in mijn leven veel veranderde na het volgende noodlottige gebeuren.Ik mocht zaterdagnacht bij mijn oma en opa logeren,want mijn ouders gingen naar een feest voor grote mensen.Ik had mijn grote speeltje klaar gezet om mee te nemen ,evenals mijn beer,kleurpotloden en een pakje vouwblaadjes. Mijn vader bracht me met de auto en toen ik bij mijn grootouders aankwam,was de rode auto vergeten.Omdat ik maar een nachtje bleef slapen vond ik dat geen ramp,maar toen ik de volgende dag weer thuis kwam en naar mijn slaapkamer liep stond er geen rode brandweerauto meer.Ook niet in mijn speelhoek in de kamer en ook niet in de garage. Ik raakte in paniek en begon te huilen. Mijn moeder probeerde mij te troosten en mijn vader ging overal zoeken. Maar mijn auto bleef weg en ik weet na al die jaren niet waar hij is gebleven. Mijn lieve ouders wilde wel een nieuwe voor mij kopen,maar ik wilde geen nieuwe,maar mijn oude terug.Na die tijd verminderde mijn droeve gevoel voor het verlies van mijn auto geleidelijk. Maar elke keer als ik een sirene hoorde of een rode brandweerauto zag,kwam de pijn van het verlies weer even terug.
Nu woon ik vlakbij een brandweerkazerne en hoor regelmatig de sirenes loeien,maar denk niet meer terug aan vroeger.Wel denk ik nog eens aan wat er gebeurd moet zijn,nu zo’n lange tijd geleden.Misschien heb ik hem buiten laten staan en is ie door een ander meegenomen of misschien op het autodak neergezet en er van afgevallen óf is hij toen misschien gedematerialiseerd en ontmoet ik hem weer als ikzelf afscheid van mijn lichaam moet nemen.Ik zal hem altijd herkennen,ook al is het wagenpark nog zo groot.
J.J.v.Verre/1982.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten