Apekool.

  -------------  Plaatje overgenomen uit: Joep Zander weblog. ---------------http://joepzander.worldpress.com                                        

Nutteloze dingen kocht ik uit verveling. Niets bezielde mij nog. Geen dag was anders dan de vorige dagen en geen dag  zou in de nabije toekomst verschillen met het verleden. De tijd kroop als een slak voorbij en stond vrijwel stil bij de pijnlijkste momenten. Onophoudelijk herrie in mijn hoofd, fluisterende stemmen, gesuis in mijn oren en een kloppend gevoel in mijn slapen. Ook dat eeuwige gestommel van de bovenburen was hinderlijk. De vochtige kilte van mijn woonruimte maakte mij ongezonder nadat ze het gas en de elektriciteit hadden afgesloten. Ik had de laatste jaren geen rekeningen meer betaald. Ze lagen nog allemaal in een uitpuilende brievenbus. Er werd regelmatig bij mij aangebeld, maar ik deed nooit open. Ik ga eenmaal per week naar de supermarkt en koop dan voor de hele week eten voor de poes en mij. En soms koop ik onzinnige dingen uit balorigheid. Zoals een Boeddhabeeld met een gekleurd fonteintje in zijn schoot . Leuk in de winkel, maar kil als je geen stroom thuis hebt. Ik voel me vergeten in deze hectische wereld. Alles wat vroeger leuk en opwindend was heeft zijn bekoring verloren en voelt nu vlak en liefdeloos. Ik ben een mens tussen de anderen, een eenling in de massa , een ongewone bewoner van een vrijwel onbewoonbare  kamer in  niemandsland.

De tijd tikt langzaam weg, weer een dag die niet voorbij wil gaan. Ik luister niet meer naar mijn eigen woorden, ze hebben geen betekenis meer en maken me alleen maar moe.Het klinkt allemaal als dwaze onzin, als bedrieglijke zotternij,  ja als apekool. Er zit apekool in mijn hoofd en zo kan ik niet meer verder. Ik probeer nog een keer  na te denken, maar ik weet niet meer wie ik ben en ook niet meer wie die aap was die net verdween voordat hij verscheen. Ik ga liggen op een zacht kussen en sluit mijn ogen en wacht op niets.

  J.J.v.Verre.

Geld.

Mijn brein zit vol met imaginaire guldens, die mijn fantasie voeden. De weldoener, de wereldreiziger, maar ook de bezitter van een prachtig huis aan de Cote d’Azur. Het huis op 550 meter hoogte  in de heuvels van Cabris met een prachtig  uitzicht op zee. Een  panoramisch vergezicht  van  Cape Ferrat tot  St.Tropez en bij helder weer zijn de contouren van Corsica soms zichtbaar. Een droomhuis met een verwarmd zwembad en een schitterende tuin met enkele terrassen en een klein open  prieeltje met zicht op de Middellandse Zee. Op dit prachtige plekje wil ik gaan  schrijven en laat regelmatig mijn ogen glijden naar de prachtige omgeving en de adembenemende  schoonheid  van deze onwerkelijke werkelijkheid. Dit stukje van Frankrijk werkt zo inspirerend dat een korte vakantie van twee weken misschien al voldoende zou kunnen zijn  om  de sfeer van de omgeving met mijn zintuigen op te snuiven en in mijn geest voor langere tijd vast te leggen. Ik weet dat als ik hier langer zou kunnen blijven de mooiste verhalen uit mijn pen zouden stromen. Ik zou kunnen zwerven  langs de heuvels en  de grillige rotsenkust en grotten willen ontdekken. Ik zou als een vogel willen vliegen in de reine lucht en speuren langs de heuvels en dalen naar de rijkdom der natuur.  In duikende vluchten afdalen naar de blauwgroene  zee en dan het zilte nat van de spetterende golven willen proeven.  Het zachte licht van de vroege ochtend en het verloren gaande licht van de zonsondergang zouden mij dwingen om mij niet te verplaatsen, maar alleen  te kijken naar het steeds veranderende schouwspel.De nachtelijke sterrenhemel met al die lichtjes, ik zou ze willen kennen, de planeten en de sterrenbeelden. Ik zou de andere jaargetijden willen meemaken, de najaarsstormen en het uitlopen van de bomen in het vroege voorjaar. 

Dit stukje paradijs op aarde is alles in de ultieme  grootsheid van de illusoire werkelijkheid en weerspiegelt de  ziel van de oneindigheid, in het allerkleinste en tederst stukje geluk. Het is de plek waar sterven en geboren worden elkaar kruizen in een dialoog met ons denken en het weten zich conformeert aan plaats en tijd in deze te korte eeuwigheid. Het ijle geluid van de zomerse blijheid maakte mijn hoofd lichter en mijn ogen zwaarder. Het bewustzijn verpakt zich in haar slapende gedaante en wacht op een droom.

De prachtige vogelgeluiden worden overstemd door gegil in het zwembad en vrijwel tegelijkertijd  het akelige geluid van een motormaaier. De rust in mijn hoofd is verdwenen en leg mijn pen neer op een nog onbeschreven, wit vel. De vele gedachten die door mijn hoofd  zijn gevlogen hebben mijn vingers niet bewogen en nog geen letter  toevertrouwd aan  de maagdelijkheid van het papier. Ik sta op en loop wat stijf naar mijn kinderen toe die in het zwembad spelen. Het kleine opblaasbadje van Blokker. Ze hebben het grootste plezier in ons Drentse tuintje.Vaarwel Frankrijk. Partir, cést mourir un peu.  Misschien dat ik later ooit zo’n huis voor een weekje kan huren en schriften vol kan schrijven met het  mooiste proza. Aan de fantasie zal het niet liggen, aan het geld misschien wel.

         J.J.v.Verre/1995.