Een grijs mantelpakje ,een witte blouse met een opstaand geplooid kraagje,een dubbele parelketting en blond opgestoken haar.Verborgen hartstocht in haar koele stem.Een onzekere hapering in haar oogopslag.Dat is mevrouw Wendels,onze bazin.
Haar modern ingerichte kantoorruimte met dat reuze grote houten bureau,waarop behalve een notebook niets anders staat,zelfs geen fotolijstje of bloemenvaasje.
Dagelijks kon ik kortdurend een glimp van haar opvangen als ik de post rond bracht of mailing die verzonden moest worden bij haar secretaresse ophaalde.
Mevrouw Wendels had weinig oog voor mij,hoewel ik speciaal voor haar een schoon wit overhemd had aangetrokken met een rode stropdas.
Ik wachtte op een teken van haar.Ik wachtte op het moment dat zij een rode blouse op dat grijze mantelpakje zou aantrekken.Dat zou voor mij het teken zijn om aan te vallen.
Als een stier zou ik dan uit mijn donkere hok tevoorschijn komen en al mijn mannelijkheid tonen in de arena van haar kantoorkamer .
Dat grote bureau zal ik met haar berijden en de picadors zullen mijn hitsigheid verhogen.
Hoog in de arena zal men met zakdoekjes zwaaien als de parels over het bureaublad rollen.
Mijn fantasie wordt abrupt afgebroken. De deur van haar kantoorkamer gaat open en mijn bazin drukt mij een A-4 in de hand met als boodschap:Zo Frans,vanmiddag nog naar al onze klanten versturen,dan kan jij niet meer te vroeg naar huis vandaag.
Goed mevrouw Wendels en met mijn staart tussen de benen loop ik op een drafje naar
mijn postkamer terug.Misschien dat ze morgen die rode blouse aantrekt.
Deze stier is er klaar voor.
J.J.v.Verre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten