Het ronde raam

Het ronde raam gaf toegang tot de groene buitenwereld. Struiken, bomen en weilanden met koeien in de zomerse maanden.Inspirerende wolken aan een blauwe hemel of een grijze, monotone, deprimerende lucht. Elk jaar werden de struiken hoger en verdwenen de weilanden geleidelijk. Nu zie ik slechts die groene struik met bomen en een stukje van de lucht. Misschien dat volgend seizoen alleen de immer groene struik zichtbaar zal zijn en de buitenwereld verscholen ligt te wachten op het snoeimes.Waarom is dit raam rond en klein? Waarom niet groot en vierkant? Dit raam is klein, omdat mijn straf groot is. Groter dan het grootste raam en benauwender dan beklemd te zitten in de donkerste spelonk.Wachten op de straf van duisternis en blindheid. Weten dat het mes van bevrijding de weg niet kent naar deze snel groeiende heester. Schuld en straf zijn verweven met de vitaliteit der natuur.Wachten en overleven. Het voldragen vrije leven opnieuw beleven en bevragen wanneer het is mis gegaan. Ideeën omtrent waarden, vriendschap en onwetendheid.Verraad en eerlijkheid, liefde en onbaatzuchtigheid. Woorden blijven vaak woorden als het antwoord wordt gegeven alvorens de vraag wordt gesteld.Vragen zijn woorden uit het verleden, die verdampen in het heden en weer gaan regenen in de toekomst.Ik ben een druppel uit een oceaan aan leugens en het ergste is dat de neerslag mij niet kan bereiken, zodat ik verstoken blijf van het gevoel van verbondenheid.Eenzaamheid is alleen zijn zonder enige verbondenheid. En als je lang eenzaam bent verlies je zelfs de verbondenheid met jezelf.Dan ga je denken aan een leven zonder jou als aanwezig persoon. Dan voel je je feitelijk dood. Dood in het leven zonder jou.Zonder woorden en zonder denken. Het ronde raam is nog alles wat is. Alles wat was is weggegaan, verdwenen in de fossiele resten van planten en dieren en verdwenen uit de herinnering.Als het licht door het ronde raam wordt verhinderd door de snel groeiende struik, dan is mijn levensruimte alleen maar schaduw.Donkere gedachten en duisternis, vervlakking en verkilling.Kleiner dan het ronde raam wordt mijn hoop op meer uitzicht. De speling van de natuur die de groeikracht bepaalde van de altijd groen blijvende dwarsligger. De groene pestkop, de levende verduisteraar,het groene hart van haat, die mijn liefde ondermijnt voor al het denkbare.De dagen worden weer korter en het licht verdwijnt tussen de groene bladeren.Het is hier vreselijk koud en mijn vingers zijn verstijfd en oud.Wordt dit mijn laatste winter hier? Ik ril en voel geen koude meer.Ik zie de warmte als een dampende lavastroom de berg afstromen.Een scheut van intense prikkeling, van een elektrische ontlading neem ik in mijn hoofd gewaar en dan wordt alles weer warmer. 

Ik kijk nog eens naar buiten, naar de nacht en zie iets fonkelen tussen de bladeren.Een puntje licht, is het een ster, een boodschapper van licht? Er gloort hoop in mijn verdwaasde hoofd en sluit mijn vermoeide ogen. Ik blijf het licht zien, het wordt steeds feller en feller. Ik knijp mijn ogen krampachtig samen, maar het licht verandert  niet van intensiteit. Ik wordt opgetild door een gevoel van intense liefde, een gevoel waarvan ik dacht dat het niet meer zou bestaan.Ik open heel langzaam mijn ogen en voel de speelse schoonheid van een zomerse dag. Er vliegt een witte vlinder langs mijn raam en zonnestralen verwarmen mijn gelaat. Het ronde raam wordt groter en groter en opeens ben ik buiten en hoor de vogels, zie de wuivende bomen en ruik de lucht van het boerenland.Ik kan de wolken zo met mijn hand aanraken en mijn ogen kunnen het kleinste detail vergroten.

Ik ben thuis gekomen en vergeet wie ik was. Ik ben vrij en onschuldig, herboren en vol van intense liefde.Ik ben waar ik wil zijn en zijn wie ik ben.

J.J.v.Verre.

Help Suriname gaat dood

De economische toestand in Suriname wordt steeds slechter.De SRD(Surinaamse Dollar) is de laatste jaren regelmatig gedevalueerd, de prijzen in de winkels gaan steeds verder omhoog, maar de salarissen zijn hetzelfde gebleven. De schatkist is vrijwel leeg en de mensen hebben het daar erg moeilijk.Ik ben net teruggekomen in Nederland, nadat ik vier weken in het Lachipersad Mungra Streekziekenhuis in Nickerie heb gewerkt. Het ziekenhuis doet verschrikkelijk zijn best om al zijn patiënten goed te behandelen, maar wordt per week geconfronteerd met nieuwe richtlijnen van de verzekeraars. De patiënten moeten voor hun poli of SEH bezoek een eigen bijdrage betalen, wat voor velen steeds moeilijker wordt. Meestal helpen familieleden als patiënten dit niet kunnen betalen, maar door de economische recessie is het voor de meeste familieleden ondoenlijk geworden om steeds hogere bedragen als eigen bijdrage op te hoesten.Ook moeten vele medicamenten in het ziekenhuis zelf worden betaald en iedere week komen er medicamenten bij op die lijst. Ik heb gezien hoe er Surinamers dood gingen, doordat zij bij een slangenbeet het vereiste antidotum niet konden betalen.Ongeveer 135 USD per ampul, waarbij je meestal 3 ampullen moet toedienen. En in de regentijd komt er dagelijks iemand in het ziekenhuis, die door een slang is gebeten. Ook de subcutane heparine moet zelf worden betaald, waardoor er rond een operatie, een patiënt met een kunstklep ernstig worden bedreigd.Ook geneesmiddelen waarvoor geen alternatieven zijn worden niet meer vergoed en vele geneesmiddelen zijn überhaupt niet meer in Suriname voorhanden.Ook zagen we velen in het ziekenhuis die niet waren verzekerd, omdat ze geen premie meer konden betalen. Je kan dan geen hulp meer geven, geen noodzakelijk onderzoek doen en niet doorverwijzen naar Paramaribo.
Ik ben erg geschrokken bij mijn recente bezoek.Het moet snel veranderen daar, anders gaat Suriname dood.De meeste Surinamers hebben zich neergelegd bij deze onverkwikkelijke toestand en zijn de laatste jaren te dociel geworden door al die malaise.Vakbondsleiders worden vaak door Bouterse omgekocht en na stakingen wordt een loonsverhoging toegezegd, welke niet wordt geconcretiseerd.Er moet een oplossing komen en wel een vreedzame.

Meneer Bouterse sta op 20 mei uw plaats als president af aan een opvolger, zodat er uit Nederland weer ontwikkelingshulp opgang kan komen. Help uw landgenoten door af te treden, u heeft lang genoeg van het baas zijn kunnen genieten. Uw zwakke gezondheid geeft u redenen genoeg om het roer over te dragen.De december moorden zijn nu niet belangrijk meer. Wat nu telt is het Surinaamse volk, de liefste en prettigste mensen van Zuid-Amerika.
Laat Suriname niet doodgaan!!!!!

J.J.v.Verre

De Heershoeve

                                                               De Heershoeve in Harskamp

Een parel van de Veluwe noemt men deze verbouwde rietgedekte boerderij.Een oase van rust in het Gelderse Harskamp.De vrije heerlijkheid die het voortbestaan dankt aan creatieve bewoners, die deze hoeve omtoverde tot een waar paradijsje.De statige bomen die de tuin omzomen trekken hun groene jas weer aan. Het is mei en de vogels tjilpen in het zonnegloren en vervolmaken hun nesten in de hoge bomen en veilige struiken.De koeien staan weer in de wei en het snel groeiende gras heeft de voorjaar koude achter zich gelaten.Weide vogels zoeken afgelegen plekjes in het lange gras, zonder dat ze door de grazers worden lastiggevallen.Ik loop door de tuin en laat me ondersneeuwen door de bloesem van de Japanse kers.
Het boerenleven verspreid de zo kenmerkende reuk, de boerenlucht die wij als stadsmensen niet gewoon zijn.Maar voor kinderen belangrijk, omdat de “boerderijstof”, latere allergieën zou kunnen voorkomen. Dit als mogelijke verklaring voor de hygiënehypothese, waarbij een steeds “sterielere” omgeving de kans op het ontwikkelen van astma,  allergieën en auto-immuunziekten bij kinderen doet toenemen.De wetenschappelijke basis voor deze hypothese blijft wankel.

De omheinende sloot staat nog vol van recente neerslag en het weiland is nog drassig. Harskamp is nog niet geheel ontwaakt uit de kale winter, maar wordt wakker geschud door de mei-vakantie toeristen.De meimaand schept de zin van het leven door vervolmaking en toont de grootsheid van de goddelijke natuur in haar prachtige bloei.Een zachte bries die de hoge populier doet ruizen, vertelt van de harde stormen die de winter had meegebracht.Niets is alles op deze bijzondere plek en alles wordt niets als het zichtbare zich concentreert op de natuur binnen deze schone houtwal.Het geluid van een tractor met laadkar en in de verte nadert een helikopter. Maar geen van deze motorische geluiden kan de lieflijkheid van de Heershoeve verstoren.Ik wandel in gedachten langs een fruitboom en denk terug aan de appelboom in de tuin van mijn vorige woning, geschonken door mijn overleden zwager, bij de geboorte van mijn jongste zoon. Zou hij zijn bestoven en weer appels dragen dit jaar? De zon verdwijnt achter een witte wolk en de kleuren in de tuin verfletsen een beetje.Het groene kleuren palet verliest zijn schakeringen. Ik loop terug naar de woning en vul de hanging-baskets met aarde en 1 jarige bloeiende plantjes en hoop dat de nachtvorst niet opnieuw zal toeslaan.Bezig zijn in deze heerlijke tuin en de aarde voelen als krachtbron is de eenvoud van bewustzijn in een gelukkige omgeving.De drukte van de stad vergeten en onthaasten op dit vlakke land.Het buitenleven is jezelf verliezen in de sprankelende natuur. De jaargetijden omarmen in het weten dat niets eindeloos is en het leven achteraf te kort heeft geduurd om het te begrijpen.Genieten is het mooiste wat er is.Maar genieten met anderen in de natuur versterkt dit gevoel en verrijkt de gevoelsbeleving.Zitten op het terras, praten en wat drinken, terwijl de omsloten hoeve de veiligheid en zijn gezelligheid uitstraalt.Hij ademt gastvrijheid uit en wil niemand teleurstellen.Zijn herberg gevoel wacht op de komst van onze kinderen en vrienden.

Ik heb u lief mijn driehoekige open hart.Ik koester de dagen dat ik zal verschijnen in de rijkdom van uw groene pracht. Nu nog ruim een maand wachten voordat ik u mag betreden.Ik ontsluit mijn ogen en droom verder.In gedachten en in herinnering.

J.J.v.Verre.