Bali

Het is de avond van 22 juni 1978 en ik ben beland op mijn hotelkamer in Bali. Frupsels,veelpotige grupsels en glimmende deksel gravers kruipen uit de donkere aarde. De haren op mijn arm lijken op het wuivende riet en de poriën in mijn huid zijn zo groot dat ik er bijna zelf in kan stappen. Flitsen van lichtreclames schieten door mijn hoofd en ik zie twee mensen in een reusachtige bluejeans over de autodaken in New York wandelen. Gepulst licht uit de disco verlicht de muren van een donker hok, ik lig op de grond en uit het niets verschijnt een Coca-Cola reclame met zijn specifieke rode kleur. De lange blonde haren van mijn vriendin voelen als spinnen op mijn wang en haar ledematen voelen aan als rubber. Ik lig met een soort van enge pop op bed en ik weet niet of ik iets zeg of alleen denk dat ik iets wil zeggen. Ik voel me misselijk,wat duizelig,rillerig maar toch niet echt ziek en weifel of ik de hotelportier zal bellen Als ik even later naar de badkamer loop om te plassen, lijkt het alsof ik het geluid van de Niagara waterval hoor. Wat een hels kabaal. Alles voelt,ziet en hoort heel intens. Mijn geest zoekt naar rust en mijn ongecoördineerde lichaam struikelt naar het balkon van de hotelkamer . Het uitzicht is prachtig. Ik zeg enkele malen tegen mezelf: je kan niet vliegen,nu niet en straks ook niet. De golven slaan heel langzaan om en hebben die bijzondere kleur die je vaak ziet op Balinese schilderijen. Lichtgevende golfexpressie op het maanloze donkere strand, de kleuren verschuiven langzaam in het spectrum van groen naar paars. Een zuchtje wind voelt als aankomende storm en ik sluit mijn balkondeur. Ik ga weer op bed liggen en droom weg in een wereld van contrastrijke fantasieën. Als we de volgende ochtend laat ontwaken is de hotelkamer een groot slagveld. De lamp ligt op de grond,mijn kleren hangen aan de muur en een gordijn wappert over het balkon. Ik voel me heel loom en lusteloos. Onverstandig en verstoken van enige seksuele opwinding. Ik denk na over de vorige avond en maak me zorgen dat de gekte in mijn hoofd blijvende sporen van vernieling heeft achtergelaten. Ik ben even bang dat ik mijn hele studie ben vergeten, maar dat blijkt wel mee te vallen. Mijn vriendin vond het een geweldige sensatie,maar was tijdens de trip bang dat er iets ergs zou gebeuren en vroeg mij onophoudelijk iemand te waarschuwen.
Na de brunch ontmoeten we onze Australische vrienden die ons de dag tevoren hadden geadviseerd om een halve Blue-Mini (Magic Mushroom) omelet te bestellen in dat gekke eettentje in Kuta. Ik had ander halve omelet op,want mijn vriendin had na een halve al genoeg. Zij vond het hoofdgerecht niet zo geweldig smaken en ik had reuze trek want had die dag na het ontbijt vrijwel niets meer gegeten. Uit het kleine restaurant gekomen stapten we in een taxi om naar het hotel terug te rijden. Het viel me op dat de taxi van binnen steeds groter werd. Nadat we in het hotel waren aangekomen vleiden we ons neer op een ligstoel bij het zwembad. Het vreemde was dat de stoel naast mij steeds hoger en hoger werd. Ik waarschuwde mijn geliefde dat zij zich goed moest vasthouden en beter een lage stoel kon nemen. Het leek me veiliger om naar onze kamer te gaan. Een belevenis om nooit te vergeten. Ja, de mescaline paddenstoelen hadden hun uitwerking wel gehad.

Er zijn helaas mensen die na het eten van de magische Balinese paddenstoelen blijvende hersenschade hebben opgelopen of in een psychiatrische kliniek zijn beland. Dus ongevaarlijk is deze exercitie zeker niet. Het blijkt ook moeilijk om een veilige dosis te kunnen bepalen omdat de werking van de psychedelische stof individueel nogal verschilt en ook ernstige allergische reacties kunnen optreden.
Ik heb voor en na dit gebeuren nooit drugs gebruikt en heb ook niet de intentie om dit experiment ooit te herhalen. Wel koester ik deze ervaring als iets heel bijzonders en het heeft me geleerd om de werkelijkheid gemakkelijker te kunnen relativeren en de illusie van de zintuiglijke werkelijkheid beter te kunnen begrijpen.

J.J.v.Verre.