Ik weet nog hoe mijn oma op haar terras op die zeegroene schommelstoel zat. Elk moment verwachtte je dat ze iets zou gaan zeggen,maar het waren de bewegingen van haar lippen,die bij het schommelen hoorde en je telkens weer in verwarring brachten. Ze dacht veel na als ze in haar stoel zat en plotseling maakte ze dan een opmerking die nimmer interfereerde met het gaande gesprek tussen de andere aanwezigen. Heb jij die leren tas van opa nog? Of, jammer dat politici zich alleen maar bekommeren omtrent zaken die zijzelf belangrijk vinden en niet om wat anderen ervan denken. Als we op een zwoele zomeravond op oma’s terras zaten en de stoel was onbezet dan deden we grootmoeder na en werden de meest lachwekkende opmerkingen vanuit het zeegroen gelanceerd. Als je op haar stoel zat kreeg je toch een verheven gevoel,net of je boven het terras zweefde en de wereld op een andere wijze aanschouwde. Het denken werd verlost van remmende factoren en inzicht werd plotseling ingefluisterd door een vleugje stromende lucht die langs je wangen blies en droge bladeren deed ritselen. Het was voor ons een soort van magische stoel. Het ijzeren frame met houten vastgeschroefde latje op het zit en rug gedeelte.
Toen mijn grootmoeder overleed heb ik die stoel gekregen,waarschijnlijk omdat ik een groot terras bij mijn huis heb en als kind graag in die stoel zat. Toen hij vijfentwintig jaar geleden werd gebracht verhuisde hij,na twee jaar buiten te hebben gestaan, naar de schuur omdat er twee latjes kapot waren en de zeegroene verf er vanaf bladderde. Ik heb al die jaren gemeend dat die reparatie door mijzelf kon worden uitgevoerd. Heel simpel, twee nieuwe latjes zagen van hard hout, vastschroeven en het geheel een nieuwe verse kleur geven. Een kleur die zou passen bij mijn andere terrasstoelen,bij de tuin en die mijn vrouw en kinderen ook mooi zouden vinden. Nu staat die stoel nog steeds in de weg in een overvolle schuur. Regelmatig vraagt mijn echtgenote of hij niet naar de stort kan worden gebracht. Waarna ik het verhaal van opknappen weer vertel. Ik denk dat ik die oude groene schommelstoel zijn magie laat behouden en hem niet zal transformeren naar een modernere 21e-eeuwse stoel. Wat er later mee gaat gebeuren blijft in het ongewisse. Misschien verdient hij een nieuwe carrière. In ieder geval treedt hij nu uit de anonimiteit.
Een plek in het verleden,een mogelijkheid in de toekomst.
J.J.v.Verre.
