Het leven als dokter kent zoals elk leven mooie en minder schone momenten.De mooie ogenblikken geven je een goed gevoel en de nare en vermoeiende momenten probeer je weer snel te vergeten.Uiteindelijk blijven dan alleengoede herinneringen over.Binnen de herinnerde gebeurtenissen is er een die mij regelmatig confronteert met mijn lichte onhandigheid.De volgende voorvallen hebben mij de bijnaam dr.Beanopgeleverd.Het was een druk spreekuur met veel telefoon gesprekken tussendoor.Huisartsen en patiënten die belden om informatie of uitslag van recent onderzoek.Tijdens het lichamelijk onderzoek in de aangrenzende kamer moest ik enkele malen terug lopen naar de spreekkamer om de telefoon te beantwoorden.Toen tijdens het uitgelopen onderzoek opnieuw de telefoon ging,plantte ik de kelk van mijn stethoscoop op de borst van de patiënt op de onderzoeksbank,deed de dopjes van de stethoscoop in mijn oren en riep:“met v.Verre".De verbouwereerde patiënt vroeg me:wat zegt u?Ja,mijn excuses ik meende de telefoon aan te nemen.Een tweede voorval wat mijn kinderen regelmatig in gezelschap vertellen is de tweede telefoon misser. Het deed zich voor in Amsterdam.Ik bezocht daar een symposium en Mieke,mijn vrouw ging voor de gezelligheid mee om te winkelen.Na afloop zou ik haar op de mobiele telefoon bellen en zouden we afspreken waar elkaar te ontmoeten.Rond vijf uur toen ik het IJtoren gebouw uitliep richting centraal station en haar wilde bellen,bleek dat ik de afstandsbediening van de televisie in mijn zak had gestoken i.p.v.de mobiele telefoon.Op intuïtief gevoel liep ik in richting van de Bijenkorf.Ik liep een café naast het grootwarenhuis binnen en daar zat mijn geliefde omringt doorvele plastic tasjes van boek- en kledingwinkels.
Toen we later met de trein naar Emmen terugreden bespraken we de nodige scenario’s hoe je elkaar zou kunnen terugvinden indien je geen vast punt had afgesproken en of mobiele telefoons niet zouden functioneren.
J.J.v.Verre.
