Telefoon verslaving of futuristische mogelijkheden.

 

- Smartphone verslaving of futuristische mogelijkheden

Telefoon verslaving en in het bijzonder een smartphone verslaving is een groeiend probleem in onze 21e-eeuwse samenleving. Het continue gebruik van de smartphone leidt tot talrijke negatieve gevolgen voor de gebruiker als individu als voor zijn sociale omgeving. Overmatig smartphone gebruik kan leiden tot zowel mentale als fysieke stoornissen. Ongebreideld smartphone gebruik kan leiden tot mentale aandoeningen, zoals stress, angst en depressie. Het constante verlangen om niets te missen en altijd “aan” te moeten staan, kan grote druk uitoefenen op de geestelijke weerbaarheid van de verslaafde. Mensen die verslaafd zijn aan hun telefoon kunnen moeite hebben om echte sociale contacten op te bouwen en te onderhouden. Dit kan weer leiden tot eenzaamheid en verminderde sociale vaardigheden. Ook langdurend smartphone gebruik kan leiden tot fysieke klachten, zoals oogklachten, nek-en rugklachten, slaapstoornissen door het blauwe licht van het scherm. Tijdens het wandelen kijken we niet meer naar onze omgeving, maar naar het scherm. Tijdens een vergadering luisteren we niet echt meer naar wat er wordt gezegd, maar zijn we met andere zaken bezig. Tijdens een dinertje zijn we niet echt geïnteresseerd wat de ander zegt, maar zijn we met ons scherm bezig. Waar vroeger tijd was voor seks en luisteren wat je partner overdag had beleefd, liggen we nu naast elkaar in bed en zijn we beiden bezig met ons toverschermpje. Door de smartphone worden we meer op onszelf terug geworpen en leven we in een steeds meer digitaal gestuurde belevingswereld. Omdat de smartphone verslaving een relatief nieuw fenomeen is, is onze geestelijke gezondheidszorg nog niet goed ingespeeld op deze vorm van verslaving. Maar wat is eigenlijk de onderliggende reden dat smartphone gebruik zo verslavend kan zijn? Dat heeft te maken met de veranderde wereld van het internet gebruik en het feit dat er steeds meer apps worden ontwikkeld die een verslavend karakter in zich herbergen. Hierbij wordt gebruik gemaakt van de nieuwste psychologische noviteiten om de consument als telefoon gebruiker te verslaven. Zoals de geneesmiddelen industrie dit met zware pijnstillers deed, doet de industrie van influencers en app bouwers dit met digitale drugs. Dit gebeurt op een geniepige manier om zoveel mogelijk followers te verzamelen dat weer als een verdienmodel werkt. Het probleem dat hierbij een rol speelt is dat de ontwikkeling van nieuwe mogelijkheden nog lang niet ophoudt en er steeds meer verslavende bedreigingen bijkomen. Een telefoon verslaafde moet zich de vraag stellen: Kan ik een dag zonder mijn telefoon? En als het antwoord onduidelijk is of de verslaafde zegt: Nee. Dan moet er iets worden ondernomen om de gebruiker te laten inzien wat er daadwerkelijk aan de hand is. Voor kinderen is een gelimiteerde schermtijd wel een manier om als ouders enige sturing te kunnen geven, maar het verslavende gedrag wordt hiermee niet opgelost. Geen telefoon op de slaapkamer en geen telefoon in de klas is natuurlijk een eerste advies. Probeer als ouder andere zaken meer te stimuleren, zoals lezen, sporten of spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Als het kind duidelijk aangeeft dat zijn verslaving sterker is dan zijn wil tot regulering dan is psychologische hulp onontbeerlijk. Gedacht kan worden aan cognitieve gedragstherapie en bij ouderen aan mindfulness of meditatie. Het belangrijkste is dat je als ouder je kind duidelijk maakt dat je het belang van de smartphone erkent en met hem of haar samen naar een passende oplossing zoekt. De problemen van smartphone verslaving zijn wijd verspreid onder jongeren en ouderen. En we moeten bij onszelf te raden gaan of we al of niet te sterk verstrengeld zijn geraakt aan ons schermpje. De eenvoudigste manier om een verslaving te onderzoeken is te kijken of je een dag zonder dat toverschermpje kan.

Maar aan de andere kant is de smartphone een wezenlijk onderdeel van onze samenleving geworden. De toekomst van de smartphone is ongelooflijk spannend en als we kijken naar de trends die nu al ver in ontwikkeling zijn, kunnen we al een aantal nieuwe items benoemen.

- De vouwbare schermen, ook wel foldables genoemd, zijn innovatieve apparaten met schermen die je open en dicht kunt klappen. Deze technologie biedt gebruikers de mogelijkheid om een groter scherm te creëren dat weer compact kan worden opgeborgen. Deze telefoons gebruiken flexibele oled schermen die kunnen buigen zonder te barsten. Dit maakt het opvouwen als een boek mogelijk. Opvouwbare smartphones bieden vaak verbeterde multitasking mogelijkheden. Gebruikers kunnen meerdere apps tegelijkertijd openen en gebruiken op het grotere scherm. Merken zoals Samsung en One Plus hebben al verschillende ontwerpen geïntroduceerd, die elk hun eigen unieke functies en voordelen bieden. Als we onze smartphones voor meerdere toepassingen gaan gebruiken is een groot scherm prettiger indien dit niet hoeft in te boeten in draagbaarheid.

- Verhoogde AI-integratie: Smartphones zullen meer en meer gebruik maken van kunstmatige intelligentie om taken te automatiseren, leesteksten samen te vatten, foto’s te verbeteren, persoonlijke assistentie te verlenen en meer, veel meer. Door intelligente camera’s in te bouwen, die automatisch de beste instellingen kiezen voor een foto.

- Uitgebreide virtual reality (VR) en augmented reality (AR), dit is een techniek waarbij een digitaal beeld over het beeld van de werkelijkheid wordt gelegd. Smartphones zullen steeds krachtiger worden, wat de mogelijkheden voor VR en AR toepassingen vergroot. Deze nieuwe toepassingen liggen op het vlak van gaming, eduatie, virtueel reizen, maar ook in de gezondheidszorg. Mogelijk dat ook implanteerbare chips met de smartphone kunnen worden verbonden. Bedrijven zoals Neuralink, opgericht door Elon Musk, ontwikkelen al implanteerbare chips die signalen van de hersenen kunnen lezen en zenden. Deze chips kunnen via Bluetooth communiceren met smartphones. In de toekomst kan de technologie zich verder ontwikkelen, waardoor het mogelijk wordt om implanteerbare chips te koppelen aan smartphone- processors voor een reeks toepassingen, van medische monitoring tot directe informatie uitwisseling en zelfs het aansturen van apparaten met onze gedachten.

- Snellere connectiviteit. Met de opkomst van toekomstige netwerken zal de snelheid en betrouwbaarheid van smartphone internetverbindingen blijven verbeteren. Dit zal weer nieuwe mogelijkheden genereren voor cloud-based diensten en realtime communicatie.

- Lichaamsintegratie: Draagbare technologie, zoals smartwatches en slimme brillen, zal wellicht verder geïntegreerd worden met smartphones, wat een naadloze uitwisseling van gegevens en gemakkelijke toegang tot informatie mogelijk maakt.

- Biometrische beveiliging: Naast vingerafdrukken en gezichtsherkenning, zouden meer geavanceerde methoden voor beveiliging kunnen worden ontwikkeld, zoals stemherkenning of identificatie van de levende mens door unieke lichaamskenmerken zoals aderscanners. Deze scanners zijn apparaten die aders onder de huid zichtbaar maken door middel van infrarood of LED licht. Wanneer dit licht door de huid schijnt, wordt het geabsorbeerd door de rode bloedcellen in de aderen. Hierdoor lichten de aders op en kan dit op een scherm zichtbaar worden gemaakt. Omdat ieder individu nu een uniek aderpatroon heeft, vergelijkbaar met vingerafdrukken, kan dit worden gebruikt als betrouwbare identificatie en is deze methode niet meer geschikt als een persoon is overleden.

- Duurzaamheid en milieuvriendelijke ontwerpen zullen in de nabije toekomst meer prioriteit krijgen. Fabrikanten zullen steeds meer gebruik moeten maken van recyclebare materialen en energiezuinige ontwerpen.

De toekomstige ontwikkeling van de smartphone is een stukje sciencefiction, maar de ontwikkeling gaat razend snel en misschien dat we onze smartphone wel een plaats moeten geven, welke hij allang heeft ingenomen. Misschien moeten we maar accepteren dat onze smartphone een deel van onze intermenselijke communicatie heeft overgenomen. En wellicht zal onze smartphone tegen onze kinderen zeggen: Nu sluit ik je af, je schermtijd is voorbij en ga maar spelen buiten, want het is prachtig weer. En heel misschien luisteren ze dan wel naar een stem uit de toekomst.

J.J.v.Verre.

Onbevlekt Ontvangen.

 

- Onbevlekte Ontvangenis van Maria, Peter Paul Rubens, geschilderd in (1628-29). Museo Nacional el Prado, Madrid.

De term “onbevlekt ontvangen” verwijst naar het katholieke dogma van de onbevlekte ontvangenis van Maria. Dit dogma stelt dat Maria, de moeder van Jezus, vanaf haar conceptie vrij was van de erfzonde. Dit betekent dat Maria zonder zonde werd verwekt en geboren, wat haar uniek maakt in de katholieke leer. Het feest van de Onbevlekte Ontvangenis wordt jaarlijks gevierd op 8 december, precies negen maanden voor het feest van de geboorte van Maria op 8 september. Maria werd met een niet door de erfzonde aangetaste ziel en lichaam ontvangen in de schoot van haar moeder Anna. Zij werd door God gevrijwaard van de besmetting van de erfzonde, met het oog op haar moederschap van haar zoon Jezus Christus, de verlosser van de wereld. Volgens de Katholieke geloofsleer bracht de bijzondere uitverkiezing van Maria met zich mee dat zij de enige mens in heel de geschiedenis is wier ziel nooit met enige zonde bevlekt geweest is, zelfs niet met de erfzonde. De erfzonde, ook wel oorsprongszonde genoemd, is een begrip in het christendom dat verwijst naar de zondigheid die ieder mens bij zijn geboorte bij zich draagt als gevolg van de zondeval van Adam en Eva. Volgens de christelijke leer betekent dit dat alle mensen geboren worden met een zondige natuur en een neiging tot zonde. Het idee van de erfzonde komt voort uit het Bijbelse verhaal van Adam en Eva in het hof van Eden. Toen zij ongehoorzaam waren aan God door te eten van de Boom van de kennis van goed en kwaad, werden zij en hun nakomelingen onderworpen aan zonde en dood. Dit concept is een hoeksteen van de verzoeningsleer in het christendom, omdat het de noodzaak van verlossing door Jezus Christus benadrukt. Het dogma werd op 8 december 1854 met de pauselijke bul Ineffabilis Deus afgekondigd door paus Pius IX en zette onder katholieken een nieuwe golf van Mariaverering in gang. Het kernargument voor de onbevlekte ontvangenis is de uitspraak van de engel Gabriel bij de begroeting dat ze vol is van genade (kecharitõmẽ). Omdat de onbevlekte ontvangenis niet expliciet in de Bijbel wordt vermeld, wordt deze lering door de protestantse kerken, de Oudkatholieke Kerk en de oosters-orthodoxe kerken afgewezen.

Nog even voor de goede orde, omdat hierover vaak verwarring bestaat, de onbevlekte ontvangenis heeft niet te maken met het feit dat Maria moeder werd van Jezus zonder geslachtsgemeenschap met Jozef. Wat vaak nog een misverstand blijkt te zijn onder katholieken.

Binnen de spirituele filosofie kan de onbevlekte ontvangenis worden gezien als een symbool van zuiverheid en goddelijke uitverkiezing. Het benadrukt het idee dat Maria een unieke rol had in het goddelijke plan, namelijk als moeder van Jezus Christus, de verlosser. Dit concept kan worden geïnterpreteerd als een manifestatie van de goddelijke genade en de mogelijkheid van menselijke perfectie door goddelijke interventie. Daarnaast kan het ook worden gezien als een metafoor voor de spirituele reis van de mens, waarbij de ziel streeft naar zuiverheid en eenheid met het goddelijke. Het idee dat Maria vanaf de conceptie vrij was van zonde, kan worden geïnterpreteerd als een ideaalbeeld van spirituele reinheid en de ultieme verbinding met het goddelijke. Binnen de boeddhistische filosofie zou de onbevlekte ontvangenis kunnen worden gezien als een symbool van zuiverheid en verlichting. Maria’s zuiverheid kan worden vergeleken met de staat van nirvana, waarin men vrij is van alle negatieve invloeden en verlangens. In het hindoeïsme zijn er verhalen over goddelijke geboorten, zoals die van Krishna en Rama, die zonder zonde en met een goddelijke missie worden geboren. De onbevlekte ontvangenis van Maria kan worden gezien als een parallel met deze verhalen, waarbij goddelijke interventie een rol speelt in de geboorte van een heilige figuur. Binnen de filosofie van Plato kan de onbevlekte ontvangenis worden gezien als een manifestatie van de Idee van het Goede. Maria’s zuiverheid en haar rol als moeder van Jezus kunnen worden geïnterpreteerd als een belichaming van de hoogste vorm van deugd en schoonheid. Hoewel de onbevlekte ontvangenis niet expliciet wordt erkend binnen de islam, wordt Maria (Maryam) wel hoog vereerd als een zuivere en heilige vrouw. De Koran beschrijft haar als iemand die door God is uitverkoren en gezegend, wat enige overeenkomsten vertoont met het christelijke concept van haar onbevlekte staat. Deze interacties tonen aan hoe de onbevlekte ontvangenis kan worden geplaatst binnen een breder spectrum van spirituele en filosofische ideeën, waarbij het concept van zuiverheid en goddelijke uitverkiezing centraal staat.

In mijn persoonlijke visie speelt de onbevlekte staat geen cruciale rol bij het spirituele aspect van mens-zijn. Los van meerdere specifieke religieuze dogma’s of concepten zoals de onbevlekte ontvangenis, draait de evolutie van de menselijke spiritualiteit meer om persoonlijke groei, innerlijke vrede, liefde en de zoektocht naar nieuwe mogelijkheden, naar betekenis en naar verbinding, naar eenheid. Wij kunnen en willen als mensen een schepper van leven en liefde respecteren op grond van de grootsheid van ons universum en tegelijkertijd uit angst door de nietigheid die wij als individuele mens ervaren. Het goddelijke zal immer als wolk in de lucht hangen en die sluier zal onze heldere hemel blijven bevlekken. Ik kan wachten tot ik te laat kom, maar nooit zijn dat ik te laat ben. De pen is duidelijk, het schrift onleesbaar. Niets is complexer en meer verwarrend dan de menselijke geest, ook niet bij deze semireligieuze beschouwing.

J.J.v.Verre.

Tijdreizen

- Tijdreizen.

 De term tijdreizen is een bijzonder en fascinerend onderwerp dat menigeen intrigeert. Binnen het ruimte-tijd continuüm, zoals beschreven door de relativiteitstheorie van Albert Einstein, zijn ruimte en tijd verweven tot één geheel. Dit betekent dat gebeurtenissen in het universum niet alleen in de ruimte plaatsvinden, maar ook in de tijd. Hoewel de theorieën van de relativiteitstheorie interessante mogelijkheden suggereren, zoals tijdvertraging bij hoge snelheden of in sterke zwaartekrachtvelden, blijft tijdreizen zoals we dat kennen uit sciencefiction boeken en films nog een onmogelijke opgave. Maar je moet nimmer denken in onmogelijkheden, indien je het “onmogelijke” wilt bereiken. Een onmogelijkheid is een uiting van een illusoire werkelijkheid. Indien je juist altijd van mogelijkheden uitgaat, zal je uiteindelijk zelfs de werkelijkheid moeten transcenderen om een weg naar nieuwe mogelijkheden te vinden. En zo’n weg naar nieuwe mogelijkheden bestaat er altijd, zowel in theorie, als in spirituele zin. In deze zin gaat het om de weg naar het verleden en naar de toekomst. Waarbij de filosofische vraag gesteld kan worden: wat is makkelijker te realiseren, een reis naar de toekomst of een reis naar het verleden? Ik denk persoonlijk dat een reis naar de toekomst meer mogelijkheden biedt dan een reis naar iets dat al heeft plaatsgevonden.

Een van de grootste obstakels is dat niets sneller kan reizen dan de lichtsnelheid. Er zijn wel theoretische modellen gemaakt, die tijdreizen mogelijk zouden kunnen maken, zoals wormgaten of de Alcubierre-aandrijving. Deze Alcubierre-aandrijving is een theoretisch concept voor de aandrijving waarmee een ruimtevaartuig sneller dan het licht zou kunnen reizen door gebruik te maken van het zogenaamde “warp-effect “. Dit idee werd in 1994 voorgesteld door de Mexicaanse theoretisch natuurkundige Miquel Alcubierre. Het basisprincipe van de Alcubierre-aandrijving is dat het de ruimtetijd voor het ruimteschip zou laten krimpen en achter het ruimteschip zou laten uitzetten. Hierdoor zou het schip als het ware “surfen”op een golf van ruimtetijd, zonder zelf sneller dan het licht te hoeven bewegen. Dit zou theoretisch gezien het reizen naar andere planeten stelsels, die om andere zonnen draaien, binnen een beperkte tijd, mogelijk kunnen maken. Een groot obstakel voor een eventuele realisatie van deze vorm van aandrijving is de noodzaak van exotische materie met negatieve energie, iets wat we momenteel nog niet kunnen produceren of manipuleren. Ook de energie welke hierbij nodig is, is gigantisch en zou zelfs een mobiele kernfusiereactor met waterstof atomen niet kunnen ophoesten. Dus voorlopig blijft dit een speculatief en zuiver theoretisch concept. Een andere theoretische benadering van tijdreizen zijn de wormgaten. Dit zijn hypothetische tunnels die verschillende punten in de ruimtetijd met elkaar verbinden.

Een ander idee wordt de vertakkende universa genoemd. Dit idee stelt voor dat elke keer dat een tijdreiziger een verandering in het verleden aanbrengt, het universum zich splitst in twee verschillende tijdlijnen. Dit zou paradoxen, zoals de grootvader paradox kunnen vermijden. Bij deze paradox is het idee als volgt: stel je voor dat je terug in de tijd reist en je grootvader vermoordt voordat hij je vader of moeder heeft verwekt. Dit zou betekenen dat een van je ouders nooit geboren wordt en dus jijzelf ook niet. Maar als je nooit geboren bent, hoe kon je dan terug in de tijd reizen om je grootvader te vermoorden? Dit creëert een logische tegenstrijdigheid. Hiervoor zijn ook weer theoretische oplossingen bedacht om deze paradox te omzeilen. Zoals de zelfcorrigerende tijdlijn, waarbij men stelt dat de tijdlijn zichzelf corrigeert om paradoxen te voorkomen. Bijvoorbeeld, als je probeert om je grootvader te vermoorden, zou er iets tussen kunnen komen, waarbij zo’n moordpoging niet lukt. Ook zouden parallelle universa een rol kunnen spelen. Volgens deze theorie zou elke verandering in het verleden een nieuwe parallelle tijdlijn creëren. Dus als je je grootvader vermoordt, zou je een nieuwe tijdlijn creëren waarin jij nooit geboren wordt, maar de oorspronkelijke tijdlijn blijft ook bestaan. Ook bestaat er een veel-werelden interpretatie. Deze benadering, afkomstig uit de kwantummechanica, suggereert dat elke mogelijke uitkomst van een gebeurtenis plaatsvindt in een eigen, parallel universum. Dan kan je in één universum je grootvader vermoorden en besta je niet, terwijl in een ander universum je grootvader blijft leven en je wel bestaat. Deze grootvader paradox blijft een fascinerend onderwerp in zowel de wetenschap als de filosofie en het roept diepgaande vragen op over oorzaak en gevolg en de aard van de tijd zelf.

Zoals ik al eerder memoreerde lijkt mij het reizen naar de toekomt gemakkelijker, dan naar het verleden. Een ander model van tijdreizen zou gaan via de parallelle geschiedenislijnen. Dit model suggereert dat er een groot aantal parallelle geschiedenislijnen bestaat. Tijdreizen zou dan betekenen dat je tussen deze verschillende tijdlijnen reist, wat paradoxen zou kunnen vermijden. Ook de zwarte gaten worden genoemd. Sommige theorieën willen de suggestie wekken dat de intense zwaartekracht van zwarte gaten de tijd kan vertragen of zelfs omkeren, wat theoretisch tijdreizen mogelijk zou kunnen maken. Verder wordt er gesproken van kosmische snaren. Dit zijn hypothetische, oneindig dunne objecten die door het universum lopen. Als twee kosmische snaren dicht bij elkaar zouden komen, zouden ze een lus in de ruimtetijd kunnen creëren die tijdreizen op die wijze mogelijk maakt. Hoewel dit allemaal fascinerende ideeën zijn, blijven ze allen strikt theoretisch en uiterst speculatief en zullen ze praktisch gezien niet zonder hulp van aardbewoners die uit de toekomst komen, opgelost kunnen worden.

Je zou ook nog kunnen denken aan een vorm die ik pseudo-tijdreizen zou wille noemen. Pseudo-tijdreizen met een VR-bril en AI is een fascinerende manier om de illusie van tijdreizen te ervaren zonder daadwerkelijk door de tijd te reizen. Met een VR-bril kun je volledig overgeleverd worden aan de suggestieve indruk die een virtuele wereld kan scheppen en waarbij het leven in verschillende tijdsperiodes kan worden nagebootst. Dit kan variëren van historische locaties tot super futuristische steden, van door paarden voortgetrokken koetsen tot vliegende auto’s. AI kan helpen bij het creëren van realistische en gedetailleerde omgevingen die je het gevoel geven dat je echt in een andere tijd bent beland. Tevens kan de AI worden gebruikt om interactieve elementen toe te voegen aan de virtuele omgeving. Dit betekent dat je dan echt kan communiceren met virtuele personages, objecten kan manipuleren en zelfs kan deelnemen aan historische gebeurtenissen. Dit verhoogt de perceptie van fysiek aanwezig zijn en maakt de ervaring levensechter. Pseudo-tijdreizen kan ook worden gebruikt voor educatieve doeleinden, door terug te reizen naar belangrijke momenten in de geschiedenis, kunnen gebruikers een dieper begrip krijgen van belangrijke gebeurtenissen en culturen. Ook bestaan er therapeutische toepassingen, waarbij VR en AI kunnen worden gebruikt voor therapeutische doeleinden, zoals het herbeleven van positieve herinneringen of het verwerken van trauma’s. Dit kan helpen bij het genezingsproces en het verbeteren van de geestelijke gezondheid. Natuurlijk kan pseudo-tijdreizen ook een geweldige bron van entertainment zijn, waarin je als reiziger een levensecht onderdeel kan worden in interactieve verhalen en ontdekkingen. Je zou virtueel in een raket kunnen stappen en op de maan weer kunnen uitstappen, of op de rode planeet mars landen en de stofstormen meemaken of de ijzige poolkappen bewonderen. 

Spiritueel gezien kan tijdreizen worden gezien als een manier om de onderlinge verbondenheid van alle dingen in het universum te ervaren. Het idee dat de tijd niet lineair is, maar eerder een web of een cirkel  van verbonden momenten, kan ons helpen een dieper begrip te krijgen van onze plaats in het universum. Dit betekent dat verleden, heden en toekomst allemaal tegelijkertijd bestaan en dat tijdreizen in feite een reis door verschillende bewustzijnstoestanden is. Ook kan tijdreizen symbool staan voor de reis naar zelfontdekking en persoonlijke transformatie. Door terug te kijken naar het verleden of vooruit te kijken naar de toekomst, kunnen we inzichten verwerven die ons helpen groeien en evolueren. In sommige spirituele tradities, zoals het hindoeïsme en boeddhisme, wordt tijdreizen geassocieerd met concept van karma en reïncarnatie. Het idee is dat onze daden in het verleden invloed hebben op ons huidige en toekomstige leven en dat we door spirituele oefeningen inzicht kunnen krijgen in onze vorige levens. Ook zou je mentaal tijdreizen nog kunnen benoemen, dit verwijst naar het vermogen om door middel van meditatie, hypnose of andere technieken terug te keren naar eerdere ervaringen of zelfs vorige levens.

J.J.v.Verre.

 

Steen der wijzen.

 

                     - Eenzame zwerver met te grote kiezelsteen.

Ik ben de eenzame zwerver die loopt langs een pad door de illusoire werkelijkheid, nog deels verbonden met vage herinneringen, maar blind voor nieuwe gebeurtenissen. Ik raap een grote kiezelsteen op en stop die in mijn uitgescheurde zak. Nu wordt mijn verdere tocht zwaarder door het gewicht van de steen of  juist lichter? Terwijl ik verder loop, voel ik de steen in mijn zak schuren tegen mijn heup. Het gewicht is een constante herinnering aan de keuzes die ik heb gemaakt en de lasten die ik draag. Maar naarmate de tijd verstrijkt, begin ik te beseffen dat de steen niet alleen een last is. Het is ook een symbool van mijn reis, een tastbaar bewijs van mijn doorzettingsvermogen en mijn vermogen om te blijven gaan, ondanks de obstakels. Elke stap die ik zet, brengt me dichter bij een nieuw inzicht. De steen, ooit een bron van ongemak, wordt mijn metgezel, een stille getuige van mijn tocht door de illusoire werkelijkheid. En zo, met elke stap, wordt mijn pad niet alleen zwaarder door het gewicht van de steen, maar ook lichter door de kracht die ik vind in het dragen ervan. Of je jouw steen uiteindelijk achterlaat of blijft dragen, hangt af van wat hij voor jou symboliseert en hoe je je reis wilt voortzetten. Als de steen een symbool is van de lasten en herinneringen die je met je meedraagt, kan het achterlaten ervan een daad van bevrijding zijn. Het kan betekenen dat je klaar bent om verder te gaan zonder de zwaarte van het verleden, open voor nieuwe ervaringen en mogelijkheden. Aan de andere kant, als de steen een bron van kracht en herinnering is aan je doorzettingsvermogen, kan het blijven dragen ervan je helpen om te blijven groeien en te leren van je reis. Het kan je blijven herinneren aan de uitdagingen die je hebt overwonnen en de lessen die je hebt geleerd. Misschien is het antwoord niet zwart-wit. Misschien draag je de steen een tijdje en op een gegeven moment, wanneer je voelt dat je klaar bent, laat je hem los. Of misschien vind je een manier om de steen lichter te maken, door de betekenis die eraan hecht te veranderen. Je gedachten te transformeren in een ander bestaansniveau, waarin de steen niet langer een last is, maar een bron van kracht en wijsheid. In dit nieuwe bestaansniveau zie je de steen niet meer als een gewicht dat je naar beneden trekt, maar als een symbool van je reis en de lessen die je hebt geleerd. De ruwe randen van de last herinneren je aan de obstakels die je hebt overwonnen, terwijl het gladde oppervlak van de steen je herinnert aan momenten van vrede en inzicht. Door de betekenis van de steen te transformeren, verander je ook je perspectief op je reis. Je ziet de uitdagingen niet langer als belemmeringen, maar als kansen voor groei en zelfontdekking. De steen wordt een metgezel, een bron van inspiratie die je helpt om verder te gaan, zelfs wanneer het pad moeilijk is. En zo, met elke stap die je zet, wordt de steen lichter, niet omdat hij fysiek verandert, maar omdat jij verandert. Je groeit, leert en transformeert en daarna verandert ook de manier waarop je de wereld en jezelf ziet. 

Geen zwerver meer in de illusoire werkelijkheid, maar een bewuste reiziger op een pad van zelfontdekking en vervulling. Je bent niet langer gebonden aan de vage herinneringen en valse schaduwen van het verleden of de onzekerheden van een troebele toekomst. In plaats daarvan leef je in het moment, volledig aanwezig en in harmonie met jezelf en je omgeving. Adem diep de opgeklaarde lucht in, geniet van de prachtige natuur en verwissel je afgesleten kledij. De steen in je zak is nu een symbool van je kracht en wijsheid, een herinnering aan de reis die je eens maakte en de lange weg die je moest afleggen om groei te mogen doormaken. Elke volgende stap die je zet, is een bewuste keuze, een reflectie van je innerlijke groei en je vermogen om betekenis te vinden in elke ervaring. Je pad is niet langer een illusie, maar een werkelijkheid die je zelf creëert, vol met mogelijkheden en nieuwe ontdekkingen. De grote kiezelsteen der wijzen was voor mij niet alleen een alchemistische substantie, maar een symbool voor de zoektocht naar spirituele groei, naar subjectieve perfectie.

J.J.v.Verre.

Een wolf in de maneschijn.

 

                               - Een wolf in het licht van de maan.

Het was een rustige avond op de Heershoeve, een prachtige verbouwde boerderij aan de Heersweg uit 1900. De maan stond bijna vol aan de hemel en wierp een zachte gloed over de tuin. Zoals elke avond liep ik naar het kippenhok om het deurtje te sluiten, zodat de kippetjes veilig waren voor de nacht. Overdag liepen ze vrij rond, scharrelend en pikkend in het gras. Als het donker begint te worden sluit ik het deurtje van de ren, zodat ze veilig zijn voor vossen en marters die ‘s avonds regelmatig door de tuin sluipen. Overdag is de buizerd de grootste vijand van mijn kippetjes, waarvan al een drietal de laatste jaren door die roofvogels zijn gedood. Terwijl ik door de tuin liep, voelde ik een lichte bries en hoorde het zachte geritsel van de dorre bladeren die op de grond lagen. De tuin was enigszins verlicht door het maanlicht, waardoor alles een magische uitstraling kreeg. Plotseling zag ik een donkere schaduw bewegen in de hoek van mijn oog. Eerst dacht ik dat het een herdershond was, maar toen ik beter keek, besefte ik dat het een wolf was. Een wolf, die nog maar enkele maanden geleden drie schapen op het weiland naast mij had dood gebeten. Een wolf in mijn tuin, wat kon ik doen? Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde een lichte paniek opkomen. Het elektrische hek van de oprit was aan een kant open gebleven door een storing van de elektromotor en de reparatie was nog niet verricht. Langs deze geopende poort had de wolf had zijn weg naar binnen gevonden. Wat moest ik doen? Ik wist dat ik rustig moest blijven om de situatie onder controle te houden. Ik voelde in mijn broekzak naar mijn telefoon, haalde hem eruit en probeerde de zaklantaren functie te activeren, wat mij in het donker toch niet zo snel lukte. Ik dacht in een flits aan de woorden van Dion Graus die hij sprak tijdens de wolven discussie in de tweede kamer, namelijk dat er veel mensen zijn die lijden aan het Roodkapje syndroom. Toch voelde ik mij op dat ene korte moment best wel een beetje een bang wezentje, dat Roodkapje ook geweest moet zijn, toen zij besefte dat niet haar grootmoeder maar die wolf in bed lag. Weer dacht ik aan de bewegingen die Dion Graus demonstreerde hoe je een wolf kon verjagen. Een beweging met uitstrekkende armen in de richting van de wolf met daarbij een enigszins sissend geluid voortbrengend. Het hielp wel want de wolf draaide zich om en liep een stukje weg. Maar bleef verderop toch weer staan. Langzaam begon ik achteruit te lopen, mijn ogen geen moment van de wolf afhalend. Ik probeerde mijn ademhaling te kalmeren en bedacht me dat ik dat hek nooit open had moeten laten. Gek eigenlijk, meteen een zelfverwijt. Met nog enigszins trillende handen pakte ik mijn telefoon en belde mijn altijd klaarstaande buurman voor hulp. Tijdens het gesprek liep de wolf verder weg, mogelijk geschrokken van het geluid omdat ik de Iphone op de speaker had staan. Mijn buurman kwam eraan. Na een kwartier hoorde ik de sirene van de brandweer en een aantal auto’s die op de Heersweg reden in de richting van mijn boerderij. In totaal twaalf man liepen bij mij binnen door de deels geopende poort van mijn inrit. Brandweermannen, boerenjongens uit Kootwijkerbroek, mijn gebelde buurman, allemaal gekomen om mij tegen de wolf te beschermen. Met zoeklichten en telefoons werd mijn erf afgezocht. Geen wolf te vinden!! Ik bemerkte wel enige teleurstelling bij de toegesnelde menigte, maar dat kon ik goed maken door wat biertjes open te maken en een grote zak gezouten pinda’s in een soepbord te ledigen. Na een half uur in mijn keuken over wolven te hebben gesproken, begreep ik dat wolven hier in de buurt een steeds grotere plaag worden voor elke boer met schapen.

Recent had ik in een lokaal krantje een artikel gelezen van Ron Reitsma getiteld: Historie Herleeft, Wolven op de Veluwe. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog (1568-1648), vluchtten veel dorpelingen naar de grote en veilige steden. Op het platteland ontstond er toen een heuse wolvenplaag. Om deze plaag in te tomen werden er regelmatig heel grote wolvenjachten georganiseerd waaraan duizenden drijvers verplicht meededen. Alle mannen van 14 tot en met 60 jaar werden opgeroepen. Drie dagen lang dreven de deelnemers de wolven op in de richting van rivieren of heel lange netten. Op 28 mei 1593 reikte Wilt van Broekhuizen, de adellijke heer van het kasteeltje Eschoten dat toen nog in Otterlo stond, 24 pond geld uit aan drie inwoners van Harskamp, die rond Harskamp vier jonge wolven gevangen hadden. Het loonde dus de moeite om op jacht te gaan, al was dat niet zonder gevaar. Een veel gebruikte methode was het graven van een wolfskuil. Door middel van een geitje of schaap werd een wolf naar een diepe kuil gelokt waar hij niet meer uit kwam. Althans, niet levend. Aan het begin van de 19^e eeuw waren er op de Veluwe waarschijnlijk geen wolven meer. De jacht had resultaat gehad want in de eeuwen ervoor werden er soms zeer hoge premies uitgekeerd als er een wolf gedood werd. Dat kon oplopen tot een kwart of zelfs een half jaarsalaris van een arbeider! Per wolf!! De laatste Nederlandse wolf werd hoogstwaarschijnlijk in 1845 in Limburg gedood, maar dat zal een zwervende zijn geweest die vanuit het buitenland kwam. Van complete roedels was toen in Nederland al een poos geen sprake meer. De wolven werden doeltreffend uitgeroeid vanwege de schade aan vee en wild maar ook doordat kinderen op zijn menu stonden. In 1818 en 1811 werden in noord Limburg elf kinderen door één of meerdere wolven gedood. Van Veluwse slachtoffers is mij niets bekend, daarvoor zullen de archieven eens grondig doorgespit moeten worden.** De eerste wolf die ik zelf in de natuur zag was in 2006, toen ik met de auto van Emmen naar Meppen reed. Naast de tweebaansweg liep toen net over de grens met Duitsland een wolf.

Die nacht sliep ik onrustig, maar was dankbaar dat de kippetjes veilig waren en dat ik hulp had gekregen. De volgende dag zorgde ik ervoor dat het hek goed gesloten was, zodat zo’n angstaanjagende ontmoeting niet nog eens zou gebeuren. Ik belde de reparateur van mijn elektrische hek en vertelde hem wat er was voorgevallen. Mijn hek gaat met de afstandsbediening wel open, maar sluit zich niet. Terwijl ik bij mijn hek stond en met de afstandsbediening aan het prutsen was, kwam mijn overbuurman aanlopen en vroeg mij of ik brand had gehad. Nee gelukkig geen brand en ook geen kat in de boom, zei ik. Hij vroeg me of ik zijn herdershond Rex had gezien, want die was gisteren weggelopen. Ja, vervolgde mijn buurman, hij is wat grijs van kleur en hij lijkt wat op een wolf. En omdat al die boeren hier in de buurt nogal anti wolf zijn, ben ik bang dat misschien in het donker iemand op hem gaat schieten. In een flits zag ik het gebeuren van de vorige avond weer voor me. Ja, dat zou toch best wel kunnen, dacht ik. Nou zei ik, enigszins hakkelend, ik denk dat ik hem gisterenavond bij mij op het erf heb gezien en vertelde hem toen het hele verhaal. Mijn buurman luisterde aandachtig, maar de ongerustheid omtrent zijn Rex was er zeker niet minder op geworden. Toen ik ‘s middags mijn laptop op schoot nam om dit verhaal op te schrijven, hoorde ik buiten geblaf en mijn buurman en Rex kamen even vertellen dat alles weer oké was. Fijn dat Rex weer terug is en ik keek nog eens even goed naar die lief ogende hond. Als ie geen lieve ogen had gehad, was het sprekend een wolf.

J.J.v.Verre.

Bronvermelding:

- Historie Herleeft, Wolven op de Veluwe, Ron Reitsma, 50 Plus, september 2018.**

                                - Wolvenjagers begin 19e eeuw.

  - Wolf wandelend op de Heersweg, infrarood opname, 26 mei 2024.

Het elfenbankje.

 

                                       - De foto van dit magische elfenbankje.

In een doorsnee bos, stil, maar verre van betoverend, kwam ik wandelend na een herfststorm met regen, een elfenbank tegen. Verscholen tussen de oude eikenbomen en varens en haast struikelend over al dat dorre hout, maakte ik een foto. Tijdens dat moment lichtte het conglomeraat van paddenstoeltjes even op en straalde een goudkleurig licht uit. Deze prachtige onverwachte kleur prikkelde mijn fantasie. Dit was geen gewoon bankje, maar een magische plek waar de elfen van het bos samenkwamen om te rusten en hun lichtzinnige verhalen te delen. Ja lichtzinnig, want Darindel, een nogal nieuwsgierig elfje, had ‘s ochtends vroeg in de zomer, toen de dauwdruppels nog glinsterden op de bladeren, tijdens haar ochtend vlucht, een bijzonder schokkende ervaring gehad. Een indirecte ontmoeting met een mannelijk mens, die poedeltje naakt door het bos banjerde. Darindel had een circulaire rondvlucht ondernomen en was even op het bankje gaan zitten om uit te rusten. Terwijl ze neerstreek op het elfenbankje en de rustgevende energie van de vroege ochtend inademde, zag ze het mensdier. Die liep diep inademend, met schouders omhoog op blote voeten aan haar voorbij. Normaal gesproken sloot Darindel altijd haar ogen als zij zich op haar bankje nestelde en luisterde dan naar de bosgeluiden. Maar vandaag hoorde ze niet het gefluister van de wind, het vrolijke gezang van de vogels of het zachte geritsel van de muisjes die tussen de takjes en dorre bladeren scharrelden. Vandaag was het niet het bos wat haar welkom heette en haar belevingswereld normaal verbond met de magie die deze plek uitstraalde. Nee, vandaag hield zij haar oogjes wijd open en staarde naar een vlezige wortel die tussen de benen van die mensman heen en weer bewoog. Langzaam verwijderde de wandelaar zich van haar bankje, jammer dat de zintuiglijke verrassing weer voorbij was, maar ook wel fijn dat hij haar niet opgemerkt had. Ze had veel vreemde verhalen over mensdieren gehoord, maar nooit zo’n kleding loze in dit bos gezien. De kracht van de zonnestralen deed haar ogen toe. Toen droomde ze weer verder, want elfjes dromen dag en nacht en hebben slechts een kortdurend waakbewustzijn. 

Toen ze weer ontwaakte zat een oudere elf Linoriël Reiger genaamd naast haar. Elfen dragen normaal twee namen. De eerste naam bepaalt plaats en opdracht van de elf in de elfenwereld en wordt aan het elfenkindje gegeven zodra de moeder zwanger is of wordt en soms bij sterk spirituele families nog voor de geslachtsdaad heeft plaatsgevonden. Een naam wordt als zeer persoonlijk beschouwd, vandaar dat binnen een familie vrijwel nooit dezelfde namen voorkomen. Linoriël was de bewaker van het elfenbankje en keek vaak wat nors, maar nu zei hij met een vriendelijke glimlach: “Welkom Darindel, dit bankje is een plek van verhalen en levende dromen. Vertel me, wat heb jij recent meegemaakt op je reis?” Darindel glimlachte en begon te vertellen over de prachtige bloemen die ze had gezien, de vriendelijke dieren die haar hadden geholpen, de stoere bomen die haar oude verhalen hadden verteld en andere geheimen van het bos die ze had ontdekt. Maar over de blote man mens geen woord. Terwijl ze sprak, leek het alsof het elfenbankje haar woorden absorbeerde en ze omzette in magische energie die door het hele bos werd verspreid. Linoriël luisterde aandachtig en knikte af en toe. “Jouw verhalen en emoties zijn een geschenk voor het bos, Darindel,”zei hij uiteindelijk. “Ze zullen hier voor altijd bewaard blijven, als een spirituele bron van inspiratie voor alle elfen die hier komen.” Soms maken we hier een ontmoeting mee met die andere dimensie waar de mensdieren wonen, daar heb je vast weleens over gehoord. De mensen die je dan ontmoet zoeken jou uit of jij de mensen. Darindel spitste haar elfen oortjes en zei wat quasi afwezig:”Ja, vaag wat over die mensdieren gehoord“. Ze had wel eens tekeningen gezien van mensdieren, maar die hadden altijd kleding aan gehad. “Soms “, sprak Linoriël verder. Soms kunnen we op deze plek een blik in de mensen dimensie werpen, maar het gevaar bestaat ook dat de mensen op hun beurt onze dimensie kunnen binnendringen. Darindel dacht na en voelde zich vereerd en dankbaar dat haar een blik in die andere wereld was gegund. Ze kon er misschien binnenkort met een vriendin elf over praten, maar nu niet met die Linoriël. Ze zou zich schamen om zo’n naakt mensdier te moeten beschrijven. Even later vloog Lino weer weg, haar in een soort van fijne verwarring achterlatend. 

Ze voelde zich opgewonden, maar ook uitverkoren dat zij dit mocht meemaken. Ze wist nu al dat ze frequent deze magische elfenbank zou bezoeken. Deze plek waar het geluid van het bos verstomd raakt door de magie van een dromende werkelijkheid. En zo bleef deze verzameling elfenbankjes in dit bos een plek van rust, magie, emoties, ervaringen en verhalen, waar elfen van heinde en verre samenkwamen om hun avonturen en verlangens te delen. En soms trad een elf door de elfenpoort naar de dimensie van de mens, maar geen elf wist precies waar je die droombrug kon vinden, het overkwam je gewoon. En heel sporadisch struikelde een mens op een plek van de betoverde overgang en ging door de tijdloze passage naar het elfenrijk. En heel soms kon dan zo'n struikelende sukkel als ik een korte blik in de wereld van elfen en kabouters werpen. In die dromende werkelijkheid zie je jezelf zitten op deze bank in het bos. Ik bekijk de foto en denk: De gouden glans ontbreekt en alweer geen elf te zien. 

J.J.v.Verre. 

Lost in space

 

                           -De ruimte wandeling van George Driver Nelson als onderdeel van Space Transportation System-41-C missie van NASA met Space Shuttle Challener, april 1984-

Niets was nog te veel om uitdrukking te kunnen geven aan mijn gevoel van verslagenheid. Winters zonlicht verblindde mijn ruimtelijk denken. Ik was losgeraakt van mijn capsule voor een stevige ruimte wandeling. Een wandeling hadden zij bij NASA dat genoemd, een ommetje maken. Wandelen in de eindeloze ruimte, als een pop aan touwtjes, in een nauw pak, ver verwijderd van moeder aarde. In mijn opleiding tot astronaut was deze “wandeling” veelvuldig geoefend en iedere keer slaagde ik foutloos voor deze test. Maar vandaag, juist vandaag, wat mijn grote dag moest worden, faalde ik als een stuntelende clown voor het publiek in het controlecentrum. Ook bij hen op Merritt Island is nu duidelijk geworden wat er met mij gaat gebeuren. Een losgeslagen kabel, de grote angstgegner van iedere astronaut. Alles in de ruimte is nu vijandig geworden voor het hele kleine mensje dat ik ben of wat ik was. Wachten totdat mijn zuurstof op is in dit grote niets. Denkend aan mijn geliefde familie, aan de welkomst party's die mij bij mijn terugkeer te wachten stonden. Een vluchtige gedachte aan een misgelopen onderscheiding, of dat nu belangrijk was. Wat kan een verloren held zich toch belachelijk maken door dit soort van gedachten kronkels. Ik herpak mijn huidige rol als verongelukte kosmonaut en richt me op de steeds kleiner wordende ruimtecapsule. Voor nog bijna 7 uur zuurstof, in een buiten mijn pak temperatuur van -270 graden Celsius, probeer ik alles wat net was gebeurd op een rijtje te zetten. Ik ben alleen in dit kille universum, mijn contacten met de Challenger zijn verbroken, mijn absolute stoffelijke einde is nabij. Een redding is onmogelijk in rationele perspectieven. Zal ik in een baan om de aarde blijven zweven? Zou ik naar de aarde terugkeren of zou ik te zijner tijd worden opgevist door een nieuwe missie?

Ik bemerk dat mijn gedachten regelmatig wegdromen ondanks te toch hoge adrenaline spiegel. Komt dat door angst of loop ik nu vooruit op mijn naderende einde? Vragen die niet wachten op een antwoord. Er dient zich wel een antwoord aan op een universele vraag die ik mezelf nooit stelde, maar waar een ieder in dezelfde positie verkerende, mee zou worstelen. Zinvol, positief, liefdevol en verbonden is het geloof in de kracht van mens zijn in uitzichtloze omstandigheden. Dat is de zin van het leven in het cyclisch gebeuren van geboren worden en sterven. Ik neem afscheid van mijn stoffelijk lichaam en ontkoppel mijn helm. Mijn eeuwige bewustzijn mag deze reis voortzetten en landen in een nieuwe constellatie.

J.J.v.Verre.